اروپا و وضعیت نت مناسب با بازگشت ترامپ قاره باید به سرعت مسئولیت امنیت خود را بر عهده بگیرد

اروپا و وضعیت نت مناسب

با بازگشت ترامپ  قاره باید به سرعت مسئولیت امنیت خود را بر عهده بگیرد

محمد اکرام یاور

برای چندین دهه اتحاد فراآتلانتیکی بستر امنیت اروپا بوده است اما امروز مشارکت اروپا با ایالات متحده در یک مقطع حساس است با بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید این خطر واقعی وجود دارد که تعامل ایالات متحده در اروپا به سرعت کاهش یابد. اگر ایالات متحده کمک های نظامی خود به کیف را متوقف کند عواقب آن هم برای جنگ در اوکراین و هم برای دفاع بقیه اروپا در برابر تهدیدهای خارجی که یکی از رهبران روسیه بدخواه در میان آنهاست عمیق خواهد بود.اگرچه دور دوم ریاست جمهوری ترامپ به احتمال زیاد باعث گسست ریشه ای از سیاست قبلی ایالات متحده خواهد شد واقعیت این است که نارضایتی از مشارکت اروپا در روابط ترانس آتلانتیک سال ها در ایالات متحده وجود دارد. با این حال اروپا زمانی را که باید برای سرمایه گذاری سنگین تری در رابطه صرف می کرد  از جمله با ایجاد دفاعیات خود  تلف کرد. تهاجم روسیه به اوکراین در سال 2022 باید آخرین زنگ بیدارباش باشد و حرکتی واقعی در پشت تلاش اروپا برای تبدیل شدن به یک بازیگر امنیتی معتبر به خودی خود ایجاد کند. در عوض بار دیگر به ایالات متحده تکیه کرد تا رهبری جنگ اروپا را به عهده بگیرد. اکنون این گزینه بازگشتی در خطر ناپدید شدن است و رهبران اروپایی نمی توانند به سادگی مقصر مشکلات خود را به گردن واشنگتن بیندازند. رهبران اروپایی باید قاطعانه برای پیشبرد یک استراتژی واحد برای تضمین صلح و ثبات قاره عمل کنند. آنها باید به سرعت حمایت اقتصادی و نظامی خود را از اوکراین افزایش دهند تلاش جدی برای ایجاد یک صنعت دفاعی یکپارچه اروپایی را آغاز کنند و به ایالات متحده نشان دهند که اروپا آماده است تا طرف خود را از یک مشارکت سودمند متقابل حفظ کند از این به بعد امنیت اروپا باید اروپایی باشد  وگرنه اصلا وجود نخواهد داشت.

بدون بازگشت

از زمانی که ایالات متحده وارد جنگ جهانی دوم شد امنیت اروپا را به عنوان یکی از منافع اساسی ایالات متحده در نظر گرفت. تنها با حمایت یک اروپای باثبات و صلح آمیز ایالات متحده می تواند قدرت خود را در سطح جهانی نشان دهد. با این حال تعامل واشنگتن با اروپا تنها به دلیل استراتژی نبود. این اتحاد همچنین مبتنی بر ارزش‌ها بود و مبتنی بر تعهد مشترک برای دفاع از دموکراسی در برابر دیکتاتوری بود. در طول جنگ سرد مشارکت ترانس آتلانتیک بیشتر تقویت شد. تشکیل ناتو در سال 1949 چتر امنیتی آمریکا را ایجاد کرد که اروپا را قادر به بازسازی و شکوفایی کرد و مشارکت اقتصادی و نظامی آمریکا و اروپا در چند دهه آینده موفقیت چشمگیری بود.با این حال با پایان جنگ سرد و آغاز دوره جدیدی از قدرت تک قطبی ایالات متحده احساس خطرناکی از رضایت در هر دو سوی اقیانوس اطلس به وجود آمد. ثبات نسبی این دوره باعث شد بسیاری از کشورهای اروپایی با این فرض که جنگ برای همیشه از این قاره تبعید شده بود هزینه های دفاعی خود را کاهش دهند. بیشتر ارتش های اروپایی برای تمرکز بر مداخلات در خارج از کشور بازسازی شدند و در این فرآیند توانایی خود را برای انجام دفاع از میهن نادیده گرفتند. در همین حال ایالات متحده درگیر درگیری های پرهزینه در خاورمیانه شد که منابع آن را کاهش داد.در طول آن سالها اروپا و ایالات متحده تهدیدهای فزاینده را نادیده گرفتند یا آن را کم اهمیت جلوه دادند. از حدود یک دهه پیش چالش‌های روسیه و چین برای نظم بین‌المللی تحت رهبری ایالات متحده شروع به رشد کردند. در سال 2014 روسیه کریمه را ضمیمه کرد و جنگی را در منطقه دونباس اوکراین آغاز کرد. پس از اینکه شی جین پینگ رهبری چین را بر عهده گرفت در سال 2012 سیاست اقتصادی و خارجی چین را مورد بازنگری قرار داد و این کشور را به عنوان یک قدرت جهانی که مصمم به ایستادن در جایگاه برابر با ایالات متحده است قرار داد. در داخل کشور کشورهای غربی با اثرات منفی جهانی شدن از جمله افول صنعتی، کاهش رقابت، فرسایش انسجام اجتماعی و نارضایتی از وضعیت موجود دست و پنجه نرم کردند. ترامپ در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا در سال 2016 به طور موثر نارضایتی های عمومی ناشی از آن را هدایت کرد. این مشکلات بسیاری از آمریکایی‌ها از رهبری جهانی سرخورده شده بودند زیرا از اینکه مقادیر زیادی از پول مالیات دهندگان صرف فعالیت‌های ایالات متحده در خارج از کشور می‌شد در حالی که بخش‌هایی از کشور با مشکل مواجه می‌شد عصبانی بودند. وعده ترامپ برای قرار دادن “آمریکا در اولویت” و درخواست از متحدان برای پرداخت این موضوع طنین انداز شد. چیزی که بسیاری در آن سوی اقیانوس اطلس خیلی دیر فهمیدند این بود که اگرچه صدای ترامپ ممکن است بلندترین باشد اما احساسات زیربنایی  حداقل همانطور که در مورد اروپا صدق می کرد  در تشکیلات سیاسی ایالات متحده گسترده بود. حتی سلف ترامپ رئیس جمهور باراک اوباما، به این نتیجه رسیده بود که ایالات متحده باید ردپای خود را در اروپا و خاورمیانه کاهش دهد تا تمرکز خود را به هند و اقیانوس آرام معطوف کند.این امید نادرست که بسیاری از رهبران اروپایی از سال 2016 داشته اند مبنی بر اینکه اروپا می تواند به سادگی منتظر ریاست جمهوری ترامپ باشد باید به زباله دان تاریخ سپرده شود. اگرچه جنگ روسیه علیه اوکراین باعث شد که دولت بایدن امنیت اروپا را در اولویت قرار دهد اما این فقط یک انحراف موقت بود نه تغییر کلی در استراتژی ایالات متحده. امروز همه رهبران ایالات متحده تعهد واشنگتن به اروپا را به این سرعت پس نخواهند گرفت  یا با لحنی تند از این اتحاد صحبت نخواهند کرد  که ممکن است ترامپ تمایل به انجام آن داشته باشد. اما جدای از این تفاوت‌ها آنها احتمالاً با خواسته اصلی ترامپ مبنی بر اینکه اروپا مسئولیت بیشتری برای امنیت خود بپذیرد موافقت خواهند کرد.پس برای اروپا دیگر زمانی برای تلف کردن باقی نمانده است. ترامپ بارها حمایت خود را از توقف فوری هرگونه کمک نظامی ایالات متحده به اوکراین ابراز کرده است و اروپا باید برای این احتمال آماده شود که برای اولین بار پس از جنگ جهانی دوم طرف اصلی موظف به پایان دادن به یک درگیری بزرگ در این قاره باشد.  خطر بزرگتر این است که ترامپ ممکن است به دنبال توافقی با ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه برای توقف جنگ باشد. پوتین می‌داند که به محض ورود ترامپ به مذاکرات با فشار داخلی برای بستن یک توافق مواجه خواهد شد  محدودیتی که پوتین در آن سهیم نیست. این عدم توازن به پوتین اهرمی می‌دهد و هر توافقی که از چنین مذاکراتی حاصل شود بسیار بعید است که شامل حمایت‌های کافی از اوکراین  و در نتیجه برای اروپا  در برابر تجاوزات آینده روسیه شود اینکه واشنگتن اساساً با اهداف جنگی مسکو موافقت کند اعتبار ناتو را به شدت تضعیف می‌کند و پایه‌های معماری امنیتی اروپا را متزلزل می‌کند.

ظرفیت سازی

اروپا اکنون راهی جز مدیریت امنیت خود ندارد شکی نیست که پتانسیل اقتصادی این کار را دارد. مجموع تولید ناخالص داخلی اتحادیه اروپا تقریباً ده برابر روسیه است آنچه اروپا را عقب نگه می دارد فقدان اراده سیاسی است. وقتی صحبت از حمایت نظامی از اوکراین به میان می‌آید این کمبود اراده به وضوح آشکار است: کره شمالی از نظر فناوری عقب مانده و از نظر اقتصادی ضعیف تخمین زده می‌شود که در طول سال گذشته بیش از آن چیزی که کل اتحادیه اروپا در همان دوره به اوکراین ارائه کرده بود گلوله‌های توپخانه‌ای به روسیه ارسال کرده است.  این وضعیت رقت انگیز با وجود اینکه اتحادیه اروپا دارای پایگاه صنعتی قوی است و چهار نفر از ده صادرکننده بزرگ تسلیحات جهان را در میان اعضای خود به حساب می آورد به وجود آمده است.اروپا باید توانایی های دفاعی خود را افزایش دهد  و سریع. اما این پروژه به رهبری سیاسی نیاز دارد که در حال حاضر به سختی به دست می آید. در آلمان دولت ائتلافی سقوط کرده است و سیاستمداران این کشور ماه های آینده را درگیر انتخابات زودهنگام برنامه ریزی شده برای 23 فوریه و روند ائتلاف سازی پس از آن خواهند گذراند. در فرانسه امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه اکثریت پارلمانی خود را در تابستان امسال از دست داد و او را از نظر سیاسی ضعیف کرد. در همین حال رابطه اتحادیه اروپا با بریتانیا یکی از نیرومندترین قدرت های نظامی اروپا همچنان پرتنش است حتی با وجود تلاش های صادقانه هر دو طرف برای بهبود همکاری.خوشبختانه سایر اعضای اتحادیه اروپا مانند لهستان کشورهای بالتیک و کشورهای شمال اروپا مایل به رهبری هستند. نخست وزیر لهستان دونالد تاسک در حال حاضر در تلاش است تا کشورهای پیشرو اروپایی ناتو را برای بهبود هماهنگی در مورد اوکراین و افزایش حمایت از کیف دور هم جمع کند. اما هر گونه افزایش قابل توجه دفاعی برای موفقیت به قدرت اقتصادی و نفوذ سیاسی آلمان نیاز دارد به این معنی که دولت جدید در برلین باید چالش های امنیتی قاره را جدی بگیرد و مایل باشد پشت سر تلاش های اروپایی گسترده تر پول بگذارد. پیش بینی خروج ایالات متحده. اروپا همچنین باید حمایت مالی و نظامی خود از اوکراین را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. بر اساس گزارش موسسه کیل برای ردیاب حمایت اوکراین از اقتصاد جهانی کمک های نظامی ترکیبی که آلمان، فرانسه و بریتانیا از زمان شروع جنگ تمام عیار به اوکراین ارائه کرده اند کمتر از نصف کمک های ایالات متحده است. اگرچه ممکن است پر کردن فورا و کامل شکاف ایجاد شده توسط ایالات متحده امکان پذیر نباشد اما هدف باید نزدیک شدن به حداکثر ممکن باشد. برای شروع کشورهای اتحادیه اروپا باید برای خرید سیستم های تسلیحاتی و مهمات به بازارهای بین المللی از جمله ایالات متحده، روی بیاورند که اروپا هنوز نمی تواند خودش به مقدار کافی تولید کند. آلمان به‌ویژه باید اقداماتی را انجام دهد که برای مدت طولانی به تعویق انداخته است: ارسال موشک‌های دوربرد تاروس به اوکراین و حذف محدودیت‌های باقی‌مانده در کیف با استفاده از سلاح‌های غربی برای حمله به اهداف نظامی در عمق روسیه. ایالات متحده اخیراً این محدودیت‌ها را برای استفاده از موشک‌های ATACMS لغو کرده است و به نظر می‌رسد فرانسه و بریتانیا که قبلاً موشک‌های کروز خود را به اوکراین تحویل داده‌اند از این روش پیروی می‌کنند.در میان مدت و بلندمدت اگر اروپا بخواهد به طور معناداری از امنیت خود عقب نشینی کند اتحادیه اروپا باید قابلیت های دفاعی و صنعت خود را اصلاح کند. در حال حاضر اروپا سهم اصلی تسلیحات خود را از خارج خریداری می کند. این عمل باید به پایان برسد. یک تامین کننده امنیتی معتبر باید بتواند بیشتر نیازهای دفاعی خود را برآورده کند. اروپا باید بر منافع شخصی ملی غلبه کند که صنایع دفاعی را صرفاً توسعه سیاست صنعتی داخلی می داند. در عوض این صنایع باید برای خدمت به منافع امنیت جمعی اروپا تغییر شکل دهند. این امر مستلزم آن است که مهم‌ترین قدرت‌های نظامی این قاره  فرانسه، آلمان، ایتالیا، لهستان و بریتانیا  رهبری توسعه یک استراتژی مشترک اروپایی را بر عهده بگیرند. در عمل این فرآیند شامل افزایش تولید و کاهش هزینه‌ها با یکپارچه‌سازی هر بخش از چرخه تولید از برنامه‌ریزی قابلیت تا توسعه و تدارکات است. اگر این ادغام با موفقیت مدیریت شود صنعت دفاعی اروپا می تواند در سطح بخش دفاعی ایالات متحده رقابت کند.

تضمین آینده اروپا

شکست در اولویت‌بندی تلاش‌های دفاعی در حال حاضر اروپا را عمیقاً در برابر تجاوزات مستمر روسیه آسیب‌پذیر خواهد کرد. علاوه بر این هرگونه بی میلی برای بر عهده گرفتن بیشتر بار دفاعی قاره ای روابط بین اقیانوس اطلس را در زمان حساسی متشنج خواهد کرد. حفظ ایالات متحده به عنوان یک شریک امنیتی غیرقابل انکار به نفع اروپا است. اما برای انجام این کار مستلزم آن است که اروپا پیشگیرانه عمل کند و واشنگتن را برای ایجاد توازن جدیدی از مسئولیت ها و بحث در مورد اهداف امنیتی مشترک به طور سازنده درگیر کند.این شامل بهبود همکاری ترانس آتلانتیک در موضوعات فراتر از اروپا است. اول و مهمتر از همه، اتحادیه اروپا  از جمله کمیسیون اروپا و پایتخت های ملی  و ایالات متحده باید استراتژی های خود را برای مقابله با محور قدرت های متخاصم که برای به چالش کشیدن نظم بین المللی تلاش می کنند، هماهنگ کنند. چین، ایران و کره شمالی از جنگ روسیه در اوکراین با تهیه سلاح و کالاهای با کاربرد دوگانه حمایت می کنند در حالی که روسیه از حوثی های مورد حمایت ایران در یمن حمایت می کند. علاوه بر این چین از حواس پرتی غرب برای گسترش قدرت خود در اقیانوس هند و اقیانوس آرام و فراتر از آن استفاده کرده است. پکن در حال بررسی دقیق واکنش غرب در اوکراین است و تهاجم روسیه را به عنوان طرحی بالقوه برای حمله به تایوان در نظر می گیرد. برای ایالات متحده و اروپا کوته بینانه است که این تهدیدها را به تنهایی ببینند یا به تنهایی با آنها مقابله کنند. اگر رهبران دو سوی اقیانوس اطلس خواهان پایداری نظم لیبرال بین‌المللی با هسته مرکزی آن آمریکا هستند باید با هم این چالش‌ها را حل کنند.اکنون این بر عهده اروپایی هاست که پتانسیل قاره را به عنوان یک بازیگر معتبر امنیتی به کار گیرند و از این طریق روابط بین اقیانوس اطلس را نجات دهند و جاه طلبی های امپریالیستی روسیه را بررسی کنند. اگر این تلاش کوتاه بیاید  و اگر حمایت ایالات متحده از بین برود  قیمت آن بالا خواهد بود پوتین بدون دفاع قوی مانعی برای توقف در اوکراین نخواهد داشت پس از دهه‌ها صلح نسبی جنگ می‌تواند بار دیگر به نقطه‌ی ثابت سیاست اروپا تبدیل شود.

درج یک دیدگاه