انقلابی در سیاست خارجی آمریکا جایگزینی طمع، نظامی گری و نفاق با همبستگی، دیپلماسی و حقوق بشر

انقلابی در سیاست خارجی آمریکا

جایگزینی طمع، نظامی گری و نفاق با همبستگی، دیپلماسی و حقوق بشر

محمد قاسم شایق

واقعیت اصلی در مورد سیاست واشنگتن این است که برخی از مهم ترین موضوعات پیش روی ایالات متحده و جهان به ندرت به صورت جدی مورد بحث قرار می گیرند. این در هیچ کجا بیشتر از حوزه سیاست خارجی صادق نیست. برای چندین دهه “اجماع دو حزبی” در مورد امور خارجی وجود داشته است. متأسفانه این اجماع تقریباً همیشه اشتباه بوده است. چه جنگ در ویتنام، افغانستان و عراق سرنگونی دولت‌های دموکراتیک در سراسر جهان یا اقدامات فاجعه‌بار در تجارت مانند ورود به توافقنامه تجارت آزاد آمریکای شمالی و برقراری روابط تجاری عادی دائمی با چین نتایج حاصل شده است. اغلب به جایگاه ایالات متحده در جهان آسیب می رساند ارزش های ادعایی این کشور را تضعیف می کرد و برای طبقه کارگر آمریکا فاجعه بار بود.این الگو تا امروز ادامه دارد. پس از صرف میلیاردها دلار برای حمایت از ارتش اسرائیل ایالات متحده عملاً به تنهایی در جهان از دولت افراطی راست‌گرای بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل دفاع می‌کند که در حال به راه انداختن کمپین جنگ و ویرانی کامل علیه مردم فلسطین است. مرگ ده ها هزار نفر  از جمله هزاران کودک  و گرسنگی صدها هزار نفر دیگر در نوار غزه. در همین حال در ایجاد ترس در مورد تهدید ناشی از چین و در رشد مستمر مجتمع صنعتی نظامی به راحتی می توان دریافت که لفاظی ها و تصمیمات رهبران در هر دو حزب اصلی اغلب نه با احترام به دموکراسی یا حقوق بشر بلکه با هدایت می شود. نظامی گری، تفکر گروهی و طمع و قدرت منافع شرکت ها. در نتیجه ایالات متحده به طور فزاینده ای نه تنها از کشورهای فقیرتر در جهان در حال توسعه بلکه از بسیاری از متحدان دیرینه خود در جهان صنعتی نیز منزوی شده است.با توجه به این ناکامی‌ها زمان زیادی برای تغییر اساسی در سیاست خارجی آمریکا گذشته است. انجام این کار با اعتراف به شکست‌های اجماع دو حزبی پس از جنگ جهانی دوم و ترسیم چشم‌انداز جدیدی آغاز می‌شود که حقوق بشر، چندجانبه‌گرایی و همبستگی جهانی را متمرکز می‌کند.

یک رکورد شرم آور

سیاستمداران در هر دو حزب اصلی که قدمت آن به دوران جنگ سرد بازمی‌گردد از ترس و دروغ‌های آشکار استفاده کرده‌اند تا ایالات متحده را درگیر درگیری‌های نظامی فاجعه‌بار و غیرقابل پیروزی خارجی کنند. رؤسای جمهور جانسون و نیکسون نزدیک به سه میلیون آمریکایی را به ویتنام فرستادند تا از یک دیکتاتور ضد کمونیست در جنگ داخلی ویتنام حمایت کنند تحت نظریه به اصطلاح دومینو  این ایده که اگر یک کشور به دست کمونیسم بیفتد کشورهای اطراف نیز سقوط خواهند کرد. این تئوری اشتباه بود و جنگ یک شکست بزرگ بود. تا سه میلیون ویتنامی و همچنین 58000 سرباز آمریکایی کشته شدند.نابودی ویتنام برای نیکسون و وزیر امور خارجه اش هنری کیسینجر کافی نبود. آنها جنگ را به داخل کامبوج گسترش دادند و با بمباران عظیمی که صدها هزار نفر دیگر را کشتند و به ظهور دیکتاتور پل پوت دامن زدند که نسل کشی بعدی او تا دو میلیون کامبوج را کشت. در نهایت با وجود متحمل شدن تلفات هنگفت و صرف مبالغ هنگفت ایالات متحده در جنگی شکست خورد که هرگز نباید انجام می شد. در این روند این کشور به شدت به اعتبار خود در خارج و داخل لطمه زد.رکورد واشنگتن در بقیه جهان در این دوره خیلی بهتر نبود. به نام مبارزه با کمونیسم و اتحاد جماهیر شوروی دولت آمریکا از کودتاهای نظامی در ایران، گواتمالا، جمهوری دموکراتیک کنگو، جمهوری دومینیکن، برزیل، شیلی و سایر کشورها حمایت کرد. این مداخلات اغلب در حمایت از رژیم های خودکامه ای بود که به طرز وحشیانه ای مردم خود را سرکوب می کردند و فساد، خشونت و فقر را تشدید می کردند. واشنگتن همچنان با پیامدهای چنین مداخله‌ای در حال حاضر دست و پنجه نرم می‌کند و با سوء ظن و خصومت عمیق در بسیاری از این کشورها مواجه است که سیاست خارجی ایالات متحده را پیچیده می‌کند و منافع آمریکا را تضعیف می‌کند.یک نسل بعد پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر در سال 2001 واشنگتن بسیاری از این اشتباهات را تکرار کرد. پرزیدنت جورج دبلیو بوش نزدیک به دو میلیون سرباز آمریکایی و بیش از 8 تریلیون دلار را به “جنگ جهانی علیه تروریسم” و جنگ های فاجعه بار در افغانستان و عراق اختصاص داد. جنگ عراق، بسیار شبیه ویتنام بر اساس یک دروغ آشکار ساخته شد. بوش با بدنام هشدار داد «ما نمی‌توانیم منتظر شواهد نهایی باشیم اسلحه‌ای که می‌تواند به شکل ابر قارچی درآید.» اما نه ابر قارچی بود و نه تفنگ دودی زیرا صدام حسین دیکتاتور عراق هیچ سلاح کشتار جمعی نداشت. این جنگ با مخالفت بسیاری از متحدان ایالات متحده مواجه شد و رویکرد یکجانبه دولت بوش در دوره پیش از جنگ به شدت اعتبار آمریکا را تضعیف کرد و اعتماد به واشنگتن را در سراسر جهان از بین برد. با وجود این اکثریت فوق العاده در هر دو مجلس کنگره به مجوز حمله در سال 2003 رأی دادند.جنگ عراق یک انحراف نبود. به نام جنگ جهانی علیه تروریسم ایالات متحده شکنجه، بازداشت غیرقانونی و “بازگردانی های فوق العاده” را انجام داد مظنونان را در سراسر جهان ربود و آنها را برای مدت طولانی در زندان گوانتانامو در کوبا و “سایت های سیاه” سیا نگه داشت. سراسر دنیا. دولت ایالات متحده قانون میهن پرستی را اجرا کرد که منجر به نظارت گسترده در داخل و خارج از کشور شد. دو دهه جنگ در افغانستان هزاران سرباز آمریکایی کشته یا زخمی شدند و صدها هزار غیرنظامی افغان قربانی شدند. امروز با وجود آن همه رنج و هزینه، طالبان دوباره به قدرت رسیده است.

دستمزد نفاق

ای کاش می توانستند بگویند که تشکیلات سیاست خارجی در واشنگتن پس از شکست های جنگ سرد و جنگ جهانی علیه تروریسم درس خود را آموخت. اما به استثنای چند مورد قابل توجه اینطور نیست. علیرغم وعده سیاست خارجی «اول آمریکا» رئیس جمهور دونالد ترامپ جنگ بدون محدودیت هواپیماهای بدون سرنشین را در سراسر جهان افزایش داد نیروهای بیشتری را به خاورمیانه و افغانستان اختصاص داد تنش ها را با چین و کره شمالی افزایش داد و تقریباً وارد یک جنگ فاجعه آمیز شد. ایران. او برخی از خطرناک ترین ظالمان جهان  از امارات متحده عربی تا عربستان سعودی  را با اسلحه باران کرد. اگرچه نام تجاری ترامپ از خودفروشی و فساد جدید بود اما ریشه در دهه‌ها سیاست ایالات متحده داشت که منافع کوتاه‌مدت و یکجانبه را بر تلاش‌های بلندمدت برای ایجاد نظم جهانی مبتنی بر قوانین بین‌المللی اولویت می‌داد.و نظامی گری ترامپ اصلا تازگی نداشت. تنها در دهه گذشته ایالات متحده در عملیات نظامی در افغانستان، کامرون، مصر، عراق، کنیا، لبنان، لیبی، مالی، موریتانی، موزامبیک، نیجر، نیجریه، پاکستان، سومالی، سوریه، تونس و یمن مشارکت داشته است. . ارتش ایالات متحده حدود 750 پایگاه نظامی در 80 کشور جهان دارد و در حال افزایش حضور خود در خارج از کشور با تشدید تنش های واشنگتن با پکن است. در همین حال، ایالات متحده میلیاردها دلار بودجه نظامی به اسرائیل نتانیاهو می دهد در حالی که او غزه را نابود می کند.سیاست ایالات متحده در مورد چین نمونه دیگری از تفکر گروهی شکست خورده در سیاست خارجی است که روابط ایالات متحده و چین را به عنوان یک مبارزه با جمع صفر ترسیم می کند. برای بسیاری در واشنگتن، چین یک ابله جدید در سیاست خارجی است  یک تهدید وجودی که بودجه های بالاتر و بالاتر پنتاگون را توجیه می کند. در سوابق چین چیزهای زیادی برای انتقاد وجود دارد دزدی فناوری، سرکوب حقوق کارگران و مطبوعات، گسترش عظیم انرژی زغال سنگ، سرکوب تبت و هنگ کنگ، رفتار تهدیدآمیزش در قبال تایوان و سیاست های وحشیانه اش در قبال. قوم اویغور اما هیچ راه حلی برای تهدید وجودی تغییرات آب و هوایی بدون همکاری چین و ایالات متحده، دو بزرگ ترین تولیدکننده کربن در جهان وجود نخواهد داشت. همچنین بدون همکاری ایالات متحده و چین هیچ امیدی برای رسیدگی جدی به بیماری همه گیر بعدی وجود نخواهد داشت. و به جای شروع یک جنگ تجاری با چین واشنگتن می تواند توافق نامه های تجاری سودمندی ایجاد کند که به نفع کارگران هر دو کشور باشد  نه فقط شرکت های چند ملیتی. اما نگرانی واشنگتن در مورد حقوق بشر نسبتاً گزینشی است. عربستان سعودی یک سلطنت مطلقه است که توسط خانواده ای بیش از یک تریلیون دلار کنترل می شود. در آنجا حتی تظاهر به دموکراسی وجود ندارد. شهروندان حق ندارند مخالف باشند یا رهبران خود را انتخاب کنند. با زنان به عنوان شهروندان درجه دوم رفتار می شود. حقوق همجنسگرایان تقریباً وجود ندارد. جمعیت مهاجر در عربستان سعودی اغلب مجبور به برده داری مدرن هستند و اخیراً گزارش هایی از کشتار دسته جمعی صدها مهاجر اتیوپیایی توسط نیروهای سعودی منتشر شده است. یکی از معدود مخالفان برجسته کشور جمال خاشقجی پس از کشته شدن وی توسط عوامل سعودی در حمله ای که آژانس های اطلاعاتی آمریکا به این نتیجه رسیدند که به دستور محمد بن سلمان ولیعهد عربستان سعودی ولیعهد عربستان سعودی صادر شده بود. عربستان با این حال با وجود همه این‌ها واشنگتن همچنان مانند مصر، هند، اسرائیل، پاکستان و امارات متحده عربی همه کشورهایی که معمولاً حقوق بشر را زیر پا می‌گذارندبه ارائه سلاح و حمایت از عربستان سعودی ادامه می‌دهد.این فقط ماجراجویی نظامی ایالات متحده و حمایت ریاکارانه از ظالم نیست که نتیجه معکوس داشته است. توافق‌های تجاری بین‌المللی که واشنگتن در دهه‌های اخیر منعقد کرده است نیز همینطور است. پس از اینکه سال به سال به آمریکایی‌های عادی گفته شد که کمونیست‌های چین و ویتنام چقدر خطرناک و وحشتناک هستند و چگونه ایالات متحده باید بدون توجه به هزینه آن‌ها را شکست دهد معلوم شد که آمریکای شرکتی دیدگاه متفاوتی داشته است. شرکت های بزرگ چندملیتی مستقر در ایالات متحده به ایده «تجارت آزاد» با این کشورهای اقتدارگرا علاقه مند شدند و از فرصت استخدام کارگران فقیر در خارج از کشور با کسری از دستمزدی که به آمریکایی ها می پرداختند استقبال کردند. از این رو با حمایت دو حزبی و تشویق دنیای شرکت ها و رسانه های جریان اصلی واشنگتن قراردادهای تجارت آزاد با چین و ویتنام منعقد کرد. نتایج فاجعه بار بوده است. در حدود دو دهه پس از این قراردادها بیش از 40000 کارخانه در ایالات متحده تعطیل شدند حدود دو میلیون کارگر شغل خود را از دست دادند و طبقه کارگر آمریکایی با رکود دستمزد مواجه شدند  حتی در حالی که شرکت ها میلیاردها دلار درآمد داشتند و سرمایه گذاران پاداش زیادی دریافت کردند. فراتر از آسیب وارد شده در داخل این توافقنامه ها همچنین حاوی استانداردهای کمی برای محافظت از کارگران یا محیط زیست بود که منجر به تأثیرات فاجعه بار در خارج از کشور شد. نارضایتی از این سیاست‌های تجاری در میان آمریکایی‌های طبقه کارگر به رشد اولیه ترامپ کمک کرد و امروز نیز به سود او ادامه می‌دهد.

مردم بیش از سود

سیاست خارجی مدرن آمریکا همیشه کوته بینانه و مخرب نبوده است. در پی جنگ جهانی دوم علیرغم خونین‌ترین جنگ تاریخ واشنگتن تصمیم گرفت تا از توافقات تنبیهی پس از جنگ جهانی اول درس بگیرد. ایالات متحده به جای تحقیر دشمنان شکست خورده زمان جنگ آلمان و ژاپن که کشورهایشان در حال ویرانی بودند یک برنامه عظیم چند میلیارد دلاری بهبود اقتصادی را رهبری کرد و به تبدیل جوامع توتالیتر به دموکراسی های مرفه کمک کرد. واشنگتن پیشتاز تأسیس سازمان ملل متحد و اجرای کنوانسیون‌های ژنو بود تا از وقوع دوباره وحشت‌های جنگ جهانی دوم جلوگیری کند و اطمینان حاصل کند که همه کشورها استانداردهای یکسانی در مورد حقوق بشر دارند. در دهه 1960 رئیس جمهور جان اف کندی سپاه صلح را برای حمایت از آموزش، بهداشت عمومی و کارآفرینی در سراسر جهان، ایجاد ارتباطات انسانی و پیشبرد پروژه های توسعه محلی راه اندازی کرد. در این قرن بوش طرح اضطراری رئیس جمهور را برای کمک به ایدز معروف به PEPFAR که جان بیش از 25 میلیون نفر را عمدتاً در جنوب صحرای آفریقا نجات داد و طرح مالاریا توسط رئیس جمهور که از بیش از 1.5 میلیارد مورد مالاریا جلوگیری کرد اجرا کرد.اگر هدف سیاست خارجی کمک به ایجاد جهانی صلح آمیز و مرفه است نهاد سیاست خارجی باید اساساً در مفروضات خود تجدید نظر کند. صرف تریلیون‌ها دلار برای جنگ‌های بی‌پایان و قراردادهای دفاعی نمی‌تواند به تهدید وجودی تغییرات آب‌وهوایی یا احتمال همه‌گیری‌های آینده پاسخ دهد. قرار نیست به کودکان گرسنه غذا بدهد نفرت را کاهش دهد بی سوادان را آموزش دهد، یا بیماری ها را درمان کند. این به ایجاد یک جامعه جهانی مشترک و کاهش احتمال جنگ کمکی نخواهد کرد. در این برهه حساس در تاریخ بشر ایالات متحده باید یک جنبش جهانی جدید را بر اساس همبستگی انسانی و نیازهای مردم در حال مبارزه رهبری کند. این جنبش باید شجاعت مقابله با طمع الیگارشی بین المللی را داشته باشد که در آن چند هزار میلیاردر از قدرت اقتصادی و سیاسی عظیمی استفاده می کنند.سیاست اقتصادی، سیاست خارجی است. تا زمانی که شرکت‌های ثروتمند و میلیاردرها بر سیستم‌های اقتصادی و سیاسی  تسلط داشته باشند تصمیمات سیاست خارجی بر اساس منافع مادی آنها هدایت می‌شود نه منافع اکثریت عظیم جمعیت جهان. به همین دلیل است که ایالات متحده باید به خشم اخلاقی و اقتصادی ناشی از نابرابری بی‌سابقه درآمد و ثروت رسیدگی کند که در آن یک درصد ثروتمندترین کره زمین دارای ثروت بیشتری نسبت به 99 درصد پایین‌تر است  نابرابری که به برخی افراد اجازه می‌دهد ده‌ها خانه داشته باشند. هواپیماهای شخصی و حتی کل جزایر در حالی که میلیون ها کودک گرسنه می مانند یا به دلیل بیماری هایی که به راحتی قابل پیشگیری هستند می میرند. آمریکایی‌ها باید جامعه بین‌المللی را در از بین بردن بهشت‌های مالیاتی که میلیاردرها و شرکت‌های بزرگ را قادر می‌سازد تا تریلیون‌ها ثروت را مخفی کنند و از پرداخت سهم منصفانه مالیات خود اجتناب کنند رهبری کنند. این شامل تحریم کشورهایی است که به عنوان پناهگاه مالیاتی عمل می کنند و از اهرم اقتصادی قابل توجه ایالات متحده برای قطع دسترسی به سیستم مالی ایالات متحده استفاده می کنند. طبق گزارش شبکه عدالت مالیاتی، حدود 21 تا 32 تریلیون دلار دارایی مالی امروز در بهشت های مالیاتی در خارج از کشور قرار دارد. این ثروت هیچ سودی برای جوامع ندارد. مالیات بر آن تعلق نمی گیرد و حتی خرج نمی شود  این به سادگی تضمین می کند که ثروتمندان ثروتمندتر می شوند. واشنگتن باید توافقنامه های تجارت عادلانه ای را ایجاد کند که به نفع کارگران و فقرای همه کشورها باشد نه فقط سرمایه گذاران وال استریت. این شامل ایجاد مقررات قوی و الزام آور نیروی کار و محیط زیست با مکانیسم های اجرایی واضح و همچنین حذف حمایت های سرمایه گذار است که برون سپاری مشاغل را آسان می کند. این توافق‌ها باید با نظرات کارگران مردم آمریکا و کنگره ایالات متحده به جای لابی‌گران شرکت‌های بزرگ چند ملیتی که در حال حاضر بر روند مذاکرات تجاری تسلط دارند مذاکره شود.ایالات متحده همچنین باید هزینه های نظامی اضافی را کاهش دهد و از کشورهای دیگر نیز بخواهد که همین کار را انجام دهند. در بحبوحه چالش های عظیم زیست محیطی، اقتصادی و بهداشت عمومی، کشورهای بزرگ این جهان نمی توانند به پیمانکاران بزرگ دفاعی اجازه دهند تا سودهای بی سابقه ای به دست آورند زیرا آنها سلاح هایی را در اختیار جهان قرار می دهند که برای نابودی یکدیگر استفاده می شود. حتی بدون هزینه های تکمیلی ایالات متحده قصد دارد در سال جاری حدود 900 میلیارد دلار به ارتش اختصاص دهد که تقریباً نیمی از آن به تعداد کمی از پیمانکاران دفاعی که در حال حاضر بسیار سودآور هستند اختصاص خواهد یافت.مانند اکثر آمریکایی ها  معتقدند که مبارزه با تهاجم غیرقانونی ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه به اوکراین به نفع ایالات متحده و جامعه بین المللی است. اما بسیاری از پیمانکاران دفاعی جنگ را در درجه اول راهی برای بستن جیب خود می دانند. شرکت RTX که قبلاً Raytheon نام داشت از سال 1991 قیمت موشک‌های استینگر خود را هفت برابر افزایش داده است. امروز برای ایالات متحده 400000 دلار هزینه دارد تا هر استینگر ارسالی به اوکراین را جایگزین کند  افزایش قیمت ظالمانه‌ای که حتی از راه دور با تورم افزایش هزینه‌ها قابل توضیح نیست. یا پیشرفت در کیفیت چنین حرص و طمع فقط برای مالیات دهندگان آمریکایی هزینه ندارد. به قیمت جان اوکراینی ها تمام می شود. وقتی پیمانکاران سود خود را تکمیل می کنند، سلاح های کمتری به اوکراینی ها در خط مقدم می رسد. کنگره باید با بررسی دقیق تر قراردادها پس گرفتن پرداخت هایی که بیش از حد به نظر می رسد و ایجاد مالیات بر سودهای بادآورده این نوع سودجویی در جنگ را مهار کند.در همین حال واشنگتن باید از تضعیف نهادهای بین المللی دست بردارد زمانی که اقدامات آنها با منافع سیاسی کوتاه مدتش همسو نیست. برای کشورهای جهان بسیار بهتر است که در مورد اختلافات خود بحث و گفتگو کنند تا اینکه بمب بیندازند یا وارد درگیری مسلحانه شوند. ایالات متحده باید با پرداخت حق الزحمه سازمان ملل متحد، مشارکت مستقیم در اصلاحات سازمان ملل و حمایت از نهادهای سازمان ملل متحد مانند شورای حقوق بشر حمایت کند. ایالات متحده همچنین باید در نهایت به جای حمله به دادگاه کیفری بین‌المللی در هنگام صدور احکامی که واشنگتن آن را ناخوشایند می‌داند بپیوندد. رئیس جمهور جو بایدن برای پیوستن مجدد به سازمان بهداشت جهانی انتخاب درستی کرد. اکنون ایالات متحده باید در WHO سرمایه گذاری کند توانایی خود را برای واکنش سریع به همه گیری ها تقویت کند و با آن برای مذاکره در مورد یک معاهده بین المللی همه گیر همکاری کند که زندگی افراد فقیر و شاغل در سراسر جهان را در اولویت قرار دهد  نه سود بیگ فارما.

همبستگی در حال حاضر

مزایای ایجاد این تغییر در سیاست خارجی بسیار بیشتر از هزینه ها خواهد بود. حمایت مستمرتر ایالات متحده از حقوق بشر باعث می‌شود که بازیگران بد با عدالت روبرو شوند و احتمال اینکه در وهله اول مرتکب نقض حقوق بشر شوند کمتر می‌شود. افزایش سرمایه گذاری در توسعه اقتصادی و جامعه مدنی میلیون ها نفر را از فقر نجات داده و نهادهای دموکراتیک را تقویت می کند. حمایت ایالات متحده از استانداردهای بین المللی عادلانه کار، دستمزد میلیون ها کارگر آمریکایی و میلیاردها نفر را در سراسر جهان افزایش می دهد. وادار کردن ثروتمندان به پرداخت مالیات و سرکوب سرمایه‌های خارج از کشور منابع مالی قابل توجهی را باز می‌کند که می‌توانند برای رفع نیازهای جهانی و کمک به بازگرداندن ایمان مردم به اینکه دموکراسی‌ها می‌توانند ارائه کنند به کار گرفته شوند.بیش از همه ایالات متحده به عنوان قدیمی ترین و قدرتمندترین دموکراسی جهان باید بپذیرد که بزرگترین قدرت ما به عنوان یک ملت نه از ثروت یا قدرت نظامی امریکا بلکه از ارزش های آزادی و دموکراسی ما ناشی می شود. بزرگ‌ترین چالش‌های دوران امریکا از تغییرات آب و هوایی گرفته تا همه‌گیری‌های جهانی، نیازمند همکاری، همبستگی و اقدام جمعی است نه نظامی‌گری.

درج یک دیدگاه