«جنوب جهانی» واقعاً به چه معناست براق مدرن برای بخش های قدیمی

«جنوب جهانی» واقعاً به چه معناست

براق مدرن برای بخش های قدیمی

محمد قاسم شایق

در اکتبر 2024 در آخرین اجلاس بریکس ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه از کشورهای جنوب جهانی خواست تا جایگزینی برای نظم جهانی موجود بسازند شی جین پینگ رئیس جمهور چین در سخنرانی خود خواستار «تقویت همبستگی و همکاری میان کشورهای جنوبی جهانی» شد و بریکس  گروهی که در سال 2009 توسط برزیل، روسیه، هند و چین تأسیس شد اما در دهه گذشته رشد قابل توجهی داشته است «به عنوان پیشگامی برای پیشبرد اصلاحات حکمرانی جهانی» قرار داد. این اولین بار نیست که هر دو رهبر از جنوب جهانی استقبال می کنند بیانیه مشترکی که در ماه مه 2024 منتشر شد این عبارت را چندین بار تکرار کرد و ادعا کرد که ظهور جنوب جهانی «دموکراتیزه کردن روابط بین‌المللی و انصاف و عدالت بین‌المللی را ترویج می‌کند».چنین فراخوانی هایی از جنوب جهانی باعث اضطراب قابل توجهی می شود. به عنوان مثال،جوزف نای دانشمند علوم سیاسی آمریکایی نسبت به استفاده از چنین “اصطلاح گمراه کننده” به دلیل عدم انسجام آن هشدار داد. کامفورت ارو رئیس گروه بین‌المللی بحران در نشریه فارین افرز این عبارت را «از لحاظ مفهومی ناکارآمد» خواند و هشدار داد که این عبارت فقط باید با «مراقبت خاص» استفاده شود. دیگران از جمله سارنگ شیدور و بیهاری کاوسیکان، محدودیت‌های آن را می‌شناسند اما حاضر نیستند آن را کنار بگذارند شیدور برای به رسمیت شناختن جنوب جهانی به‌عنوان یک «واقعیت ژئوپلیتیکی» استدلال کرده است اگرچه این واقعیت با حذف کشورهای تشکیل‌دهنده آن از نهادهایی که نظم بین‌المللی را تشکیل می‌دهند منفی تعریف می‌شود کاوسیکان یک دیپلمات سابق سنگاپوری پیشنهاد می کند که «جنوب جهانی» «نماینده روحیه ای است که باید جدی گرفته شود». انسجام مفهومی آن هرچه باشد نیرویی غیرقابل انکار در روابط بین‌الملل اعمال می‌کند و چین، روسیه و سایرین به دنبال مهار آن برای پیشبرد برنامه‌های خود هستند.برای اصطلاحی که بسیاری سعی کرده‌اند آن را به‌عنوان یک نشانگر عقل سلیم برای اکثریت جهان مطرح کنند جنوب جهانی به‌طور قابل‌توجهی تعریف نشده است به معنای واقعی کلمه، به کشورهایی اطلاق می شود که در زیر خط استوا قرار دارند که نیمکره شمالی را از همتای جنوبی آن تقسیم می کند چنین رویکردی بسیاری از آفریقا دریای کارائیب بخش‌هایی از آمریکای جنوبی و تمام آسیای جنوبی و جنوب شرقی را مستثنی می‌کند حتی اگر کشورهایی مانند استرالیا و نیوزیلند را که بخشی از شمال جهانی در نظر می‌گیرند، در بر بگیرد. علیرغم آن نارسایی‌ها تمایل به گرفتن تجربه مشترک فرضی این کشورها همچنان باقی است نگاهی به ریشه‌های این اصطلاح می‌تواند به توضیح ظهور اخیر آن و همچنین ناراحتی ناشی از آن کمک کند «جنوب جهانی» صرفاً آخرین تکرار از نیاز دیرینه برای تقسیم جهان بین مردمان سفیدپوست و غیرسفیدپوست است در این دسته بندی ها مجموعه کاملی از فرضیات در مورد معنای سفیدی و در نتیجه غیرسفیدی بودن در هنگام اعمال نظم جهانی وجود دارد پیشینیان آن را در نظر بگیرید: متمدن در برابر بربر (یا وحشی) مدرن در برابر بدوی (یا سنتی) غرب در مقابل شرق غرب در برابر شرق (یا غیر غرب)، استعمارگر در مقابل بومیان، شهرک نشینان در برابر بومیان، جهان سفید در برابر ملل تاریک اولین ها در مقابل کشورهای در حال توسعه، توسعه یافته ها در مقابل جهان در حال توسعه جهان سوم این اصطلاحات اغلب به معنای واقعی کلمه به کار می روند. اما آنها همچنین خاطره انگیز هستند و مجموعه ای از فرضیات را با خود حمل می کنند که حول سه بعد می چرخد: نژاد، ارزش ها و ثروت انتخاب خود را انتخاب کنند مردم جهان اول معمولاً به عنوان لیبرال های ثروتمند و سفیدپوست تصور می شوند شمالی ها یا غربی ها یا در واقع شهرک نشینان و حتی «متمدن ها» هم همینطور هستند اما این ابعاد برابر نیستند نژاد تکیه گاه باقی می ماند که دیگران به دور آن می چرخند به زبان ساده «جنوب جهانی» تعبیری است جایگزینی به ظاهر بی‌ضرر که به افراد جامعه مودب اجازه می‌دهد از استفاده از عبارتی که واقعاً منظورشان است اجتناب کنند: جهان غیرسفید.

منجمد در زمان

تداوم “جنوب جهانی” و اصطلاحات پیشین آن بیشتر مدیون تمایل اولیه برای تقسیم جهان به بلوک های قابل هضم است در دوران اوج امپریالیسم اروپایی در نیمه دوم قرن نوزدهم، مدیران استعماری با یک دوراهی مواجه شدند اگرچه اوج کنترل اروپا بر قلمرو جهانی هنوز چندین دهه با آن فاصله داشت مقاومت فزاینده از سوی مردم استعمار شده به تهدیدی برای گسترش مستمر تبدیل شد. شورش سپوی در سال 1857 در هند  جایی که قیام شورش هند نامیده می شود  نقطه عطفی را رقم زد. شورشی که توسط سربازان هندی در خدمت شرکت حاکم بر هند شرقی بریتانیا انجام شد ثبات پروژه امپراتوری اروپا را تهدید کرد در پاسخ دولت بریتانیا همراه با همتایان فرانسوی خود شروع به تجسم مجدد ماهیت قدرت استعماری کردند. در هند دولت بریتانیا کنترل مستقیم مستعمره را از شرکت هند شرقی به دست گرفت و شروع به آزمایش “حکومت غیرمستقیم” برای اداره مناطق به اصطلاح شاهزاده نشین شبه قاره کرد.حاکمیت مستقیم مستلزم کنترل اروپا بر وظایف قانونگذاری، اجرایی و اداری یک مستعمره بود در مقابل حکومت غیرمستقیم شامل اداره مستعمرات از طریق دستکاری مقامات موجود یا انتصاب «حکام سنتی» در جایی بود که قبلاً وجود نداشت همانطور که اروپا برای تضمین کنترل قاره آفریقا در پایان قرن نوزدهم رقابت می کرد حکومت غیرمستقیم به سرعت حکومت مستقیم را به عنوان شیوه ترجیحی حکومت استعماری جایگزین کرد.فردریک لوگارد کمیساریای عالی بریتانیا در شمال نیجریه از سال 1900 تا 1906 برای اجرای این سیستم در سرزمین هایی که زمانی تحت کنترل خلافت سوکوتو بود به عنوان «پدر حکومت غیرمستقیم» شناخته می شود اما توجیه فلسفی آن از تفکر هنری مین گرفته شده است. به عنوان استاد حقوق مدنی دانشگاه کمبریج مین معروف‌ترین اثر خود را با عنوان «قانون باستان: ارتباط آن با تاریخ اولیه جامعه و رابطه آن با ایده‌های مدرن» در سال 1861 چهار سال پس از شورش سپوی منتشر کرد. از نظر مین ناتوانی بریتانیا در درک منشأ فرهنگی اجتماعی موتین بود مین تحت تأثیر کار چارلز داروین در مورد تکامل بین غربی پویا که حقوق افراد را پذیرفته بود و غیر غربی یخ زده ای که برای همیشه در تنگنای تعهدات خویشاوندی گرفتار شده بود تفاوت قائل شد. اولی از نظر مین استثناء قاعده بود. محمود ممدانی دانشمند علوم سیاسی می نویسد: «مین دودویی مفهومی ایجاد کرد که در آن بین غرب و غیرغرب تمایز قائل شد اولی مترقی بود و نشان دهنده تمدن جهانی بود و دومی ثابت بود و حافظ عرف بود به زبان ساده غیرغربی‌ها همیشه مقوله‌ای وسیع برای توصیف همه جمعیت‌های غیراروپایی جهان، صرف نظر از تفاوت‌هایشان بوده است.مین پیشنهاد کرد که بریتانیا توسط منطق جهانی حاکمیت مستقیم کور شده است که یک مسیر منحصر به فرد را برای مدرن سازی فرض می کند  به اصطلاح ماموریت تمدن سازی. بریتانیا به اشتباه نهادها، ایده‌ها و ارزش‌های خارجی را بر مردمی تحمیل کرد که فقط می‌توانستند خشم و در نهایت شورش کنند. در عوض مین از سیستم حکومتی دفاع کرد که «نهادهای بدوی» را به عنوان پایدارترین مسیر برای حاکمیت پایدار اروپا در بر می گرفت و از آن استفاده می کرد. این تغییر از حاکمیت مستقیم به غیرمستقیم در ساختار نظام های حقوقی استعماری بیشتر مشهود بود. در حالی که حاکمیت مستقیم مستلزم نظم حقوقی واحدی بود که هم بر بومیان و هم ساکنان آن حاکم بود، حاکمیت غیرمستقیم یک نظام حقوقی دوگانه را ایجاب می‌کرد که در آن نظام‌های مختلف حقوق عرفی برای گروه‌های مختلف اعمال می‌شد. مسائلی مانند ازدواج، ارث و حتی اینکه چه کسی می تواند زمین را زراعت کند در حوزه قوانین عرفی و تابع هوس های مقامات سنتی بود و دستگاه قانونی ایجاد می کرد که شکاف نژادی بین استعمارگر و استعمارگر را نهادینه می کرد.نتیجه این بود که مردمان غیراروپایی را از نظر قانون اساسی مقید به عرف، غیرقابل ترقی و غیرقابل درک برای ذهن غربی بدانیم. ایده‌های مین تأثیرگذار بودند و به نسلی از مدیران استعماری نوپا در آکسبریج آموزش داده شدند جایی که آنها آماده شدند تا خدمات خود را در مستعمرات دوردست آغاز کنند. میراث او این بود که پروژه استعماری را از یک مأموریت تمدنی جهانی که فرض می‌کرد همه مردم می‌توانند به اروپایی‌ها یا «مدرن‌ها» تبدیل شوند به سمتی برد که همانطور که کارونا مانتنا نظریه‌پرداز سیاسی که به طور گسترده در مین نوشته است آن را توصیف می‌کند، غیراروپایی‌ها را «به‌طور طبیعی در خانه خود به‌عنوان اصلاحات، سنت‌های اصلاح‌طلبی، شبیه‌سازی مجدد به کشورش و به‌طور طبیعی به‌عنوان سنت‌های اصلاح‌طلبی در خانه‌اش به‌عنوان «مدرن» می‌نگراند. خلاصه تمدن.»

در یک نام چیست؟

مین به شکاف عمیقی برخورد کرد که قدرت خود را امروز حفظ کرده است در حالی که مدیران استعماری غرب را خانه پیشرفت، نظم و توسعه اقتصادی تصور می‌کردند که همگی با سفیدی همخوانی دارند شرق به‌عنوان نقطه مقابل آن تصور می‌شد تقسیم بندی نژادی مین از جهان سلسله مراتبی با سفیدی در بالا و “نژادهای تیره تر” در پایین ایجاد کرد. این تقسیم دوتایی و نژادی جهان و فرضیاتی که به آن حیات بخشیدند در طول دوره استعمار قوت گرفت، نظم جهانی در حال ظهور را تقویت کرد و یک اجماع فکری گسترده را در حوزه نوظهور روابط بین‌الملل یا همانطور که می‌توان به طور دقیق توصیف کرد، ایجاد کرد. با این حال حتی زمانی که بشریت (عمدتاً) از منطق‌های نژادی خام و بی‌رحمانه‌ای که زیربنای سرمایه‌گذاری امپریالیستی اروپا بود فراتر رفته است طبقه‌بندی نژادی جهان در مین همچنان تلاش‌های ما برای تقسیم سیاره به دسته‌های شهودی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و آن را سردرگم می‌کند.مانند بسیاری از مقوله‌هایی که بدون رضایت آنها به مردم پیوند زده می‌شود این تقسیم سلسله مراتبی جهان واکنش خاص خود را ایجاد کرد. مردمان مستعمره به طرز خرابکارانه ای این تقسیم را پذیرفتند و تغییر کاربری دادند و همبستگی ضداستعماری و ضد نژادپرستی را در سراسر آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین و حتی با جمعیت های اقلیت در پایتخت های امپراتوری تقویت کردند. در اوایل سال 1881 فردریک داگلاس طبیعی شدن یک “خط رنگ” را که جهان سفید را از بقیه جدا می کرد محکوم کرد. W. E. B. Du Bois اصطلاح “خط رنگ” را برای توصیف زندگی پس از برده داری در ایالات متحده رایج کرد. اما مانند داگلاس استفاده او از این اصطلاح برای توصیف نظم جهانی بود همانطور که او در مشهورترین اثر خود روح‌های مردم سیاه که در سال 1903 منتشر شد تعریف کرد: «مشکل قرن بیستم مشکل خط رنگ است  رابطه تیره‌ترها با نژادهای روشن‌تر مردان در آسیا و آفریقا در آمریکا و جزایر دریا».ظهور اتحاد جماهیر شوروی با ارائه این احتمال که برخی از کشورهای «عقب مانده» می توانند پیشرفت را در آغوش بگیرند، دیدگاه دوتایی مین را تغییر داد. این دگرگونی زمینه ساز تقسیم بندی سه جانبه معروف بشریت آلفرد ساوی به جهان های اول، دوم و سوم شد. ساوی محقق فرانسوی با تبار کاتالونیایی از «ملک سوم» الهام گرفت اصطلاحی که برای توصیف اکثریت جمعیت فرانسه از کشاورزان دهقان گرفته تا بورژوازی به کار می‌رود در مقابل روحانیون (نخستین طبقه) و اشراف (ارکال دوم). سووی در سپیده دم جنگ سرد بارها از جهان سوم به عنوان «کشورهای توسعه نیافته» یاد می‌کند و استدلال می‌کند که آنها می‌توانند کشورهای نوسانی باشند که در نهایت تعیین کنند که آیا کمونیسم یا سرمایه‌داری پیروز خواهند شد. جنگ ایدئولوژیک بین سرمایه داری (جهان اول) و کمونیسم (جهان دوم) به صراحت با شکاف تمدنی شرق و غرب مرتبط بود: سرمایه داری در تصور ساوی ذاتاً غربی بود همانطور که کمونیسم شرقی بود. به عبارت دیگر علیرغم انحراف ظاهری آن از منطق دوتایی مین جهان دوم واقعاً برشی از غیرغرب بود که برخلاف انتظارات، دستور کار آشکارا سکولار و مدرنیزه کننده را پذیرفت: سوسیالیسم.بر خلاف «جهان سوم» که در نهایت توسط افرادی که به آن نسبت داده می‌شد پذیرفته شد «جهان دوم» هرگز از نظر سیاسی یا حتی فرهنگی به عنوان یک برچسب طنین انداز نشد. در عوض کشورهایی مانند کوبا، یوگسلاوی و برجسته‌تر از همه چین همگی در جهان دوم بر اساس معیارهای ساوی  به دنبال همسویی با جهان سوم در طول جنگ سرد بودند دقیقاً همانطور که روسیه امروز تلاش می‌کند تا جنوب جهانی را جمع کند. چین نخست‌وزیر خود ژو انلای را برای شرکت در کنفرانس باندونگ در سال 1955 فرستاد که جنبش غیرمتعهدها معروف‌ترین تشکل سیاسی جهان سوم  را به وجود آورد در حالی که یوگسلاوی دو بار میزبان نشست سران جنبش عدم تعهد بود.به ناچار، برخی کشورها همیشه به طرز ناخوشایندی یا اصلاً در این طرح‌ها قرار نمی‌گیرند. ژاپن، کره جنوبی و تایوان با محوریت اهداف آمریکا در حاشیه اقیانوس آرام وضعیت افتخاری “سفید” را دریافت کردند همین امر در مورد اسرائیل و آپارتاید آفریقای جنوبی در طول جنگ سرد با وجود موقعیت جغرافیایی و ترکیب نژادی آنها صادق بود.تقسیم سه جانبه جهان نتوانست در برابر سقوط اتحاد جماهیر شوروی مقاومت کند همراه با افول دولت گرایی مدرنیزاسیون سکولار شخصیت هایی مانند جمال عبدالناصر مصری کوامه نکرومه غنا و جواهر لعل نهرو هند نظم پس از جنگ سرد به منطق دوتایی دوران استعمار بازگشت  البته اکنون با اصطلاحات ناپسند تازه کشف شده برای استقرار آن.

بلوک های ساختمانی

با وجود ظهور اخیر آن ایده جنوب جهانی جدید نیست. این اصطلاح اولین بار در سال 1969 توسط کارل اوگلسبی نویسنده و فعال آمریکایی به کار رفت مقاله کوتاه او در یک انجمن ویژه در مورد جنگ ویتنام که توسط مجله کاتولیک The Commonweal سازماندهی شده بود ظاهر شد Oglesby به عنوان رئیس دانشجویان برای یک جامعه دموکراتیک یکی از بزرگترین و رادیکال ترین صداها در جنبش ضد جنگ ویتنام خدمت کرد تحت هدایت او SDS آشکارا خود را با گروه هایی در سراسر جهان که با آنچه آنها به عنوان امپریالیسم آمریکایی می پنداشتند مبارزه می کردند هماهنگ کرد. Oglesbyاین اصطلاح را به جای عبارات شناخته شده‌تری مانند «دنیای توسعه نیافته» و «جهان سوم» به کار برد. مقاله او سعی داشت آنچه را که او «ساختار جهانی قدرت» می‌خواند و چگونگی تخریب آن را توصیف کند اوگلزبی به این نتیجه رسید که فعالان غربی با جستجوی آرمان مشترک با جنبش‌های ضد امپریالیستی در سرتاسر جهان «مسئولیت دارند. ممکن‌تر کردن انقلاب».اگرچه مین سووی و اوگلزبی سیاست‌های بسیار متفاوتی داشتند اما همه آنها علاقه مند بودند که اکثریت قریب به اتفاق جمعیت جهان را به گونه‌ای توصیف کنند که بتواند آن را برای جهان سفید خوانا کند و مهمتر از آن از پروژه‌های سیاسی بسیار متفاوت خود در کشورهای خود حمایت کنند به جای جوانه زدن ارگانیک از میان مردمی که این اصطلاحات قرار بود توصیف شوند همه توسط مردان سفید پوست مستقر در غرب ابداع شدند.این اتفاقی نیست. تصور اینکه کسی در برزیل چین یا نیجریه چنین عبارت بی شکلی را برای توصیف یک وحدت خیالی در میان آنها بیان کند سخت است. همچنین به توضیح تنش پایدار بین «جنوب جهانی» و دیگر تشکل‌های فراملی مانند پان‌آفریکانیسم و ​​پان‌اسلامیسم، که از درون جمعیت توصیف‌شده برخاسته‌اند کمک می‌کند و باورهای افراد درگیر را بیشتر منعکس می‌کند. در واقع بسیاری از سران کشورها از کشورهای این مناطق به دنبال عنوان غیررسمی «رهبر جنوب جهانی» هستند. درست مانند سایر توهین‌های نژادی که علیه افرادی که آنها را به کار می‌گیرند برگردانده شده‌اند، در پذیرش برچسبی که قدرتمندترها به شما می‌زنند قدرت وجود دارد حتی اگر در ابتدا تحقیرآمیز باشد. چین که همیشه یکی از اعضای مبهم این گروه است ادعای خود را با میزبانی اجلاس های متعدد برای همتایان خود در جنوب جهانی به خطر انداخته است. کم نیست رقیب دیرینه اش هند همین بازی را انجام می دهد. برزیل و آفریقای جنوبی و حتی روسیه نیز به دنبال تاج و تخت بوده اند.هر یک از آنها راهبردهای مختلفی را برای حمایت از ادعاهای خود اعمال کرده اند که شامل معاملات زیرساختی، بسته های وام، ابتکارات بشردوستانه و اقدامات دیپلماتیک و فرهنگی می شود. با این حال هیچ یک نتوانسته است به طور مداوم از یک بلوک جهانی جنوب برای پیشبرد اهداف خود در صحنه بین المللی استفاده کند. در طول جنگ سرد گروه 77 گروهی از کشورهای سازمان ملل (در ابتدا 77 اما اکنون 134) که از NAM ظهور کردند به موفقیت محدودی دست یافتند به ویژه در زمینه بسیج اقدام جهانی علیه آپارتاید آفریقای جنوبی. اما بزرگی این بلوک و تمایل کشورها به دنبال کردن منافع فردی خود توانایی آن را برای ترویج اقدام جمعی در مورد مسائل جهانی تضعیف کرد. این ساختاری است و نشان می‌دهد که تهدید واقعی برای ارتباط جهانی جنوب، الگوهای دیرپای اتحادهای دوجانبه و روابط تاریخی است که همچنان رفتار دولت‌ها را در صحنه بین‌المللی شکل می‌دهد.بنابراین “جنوب جهانی” کجا را ترک می کند؟ تلاش برای حذف این عبارت یا محدود کردن استفاده از آن بعید است کارساز باشد. جایگزین‌ها فراوان هستند اما کمک چندانی به رشد این واژه نکرده‌اند. نئولوژیسم‌ها، مانند “W.E.I.R.D.” (غربی، تحصیلکرده، صنعتی، ثروتمند و دموکراتیک) بیش از بیان مفروضات نهفته در درون برتری کمی نسبت به اصطلاحات قدیمی‌تر مانند «غرب» دارند. «اکثریت جهانی» ممکن است شکاف جمعیتی بین دو نیمه را بهتر نشان دهد اما در خارج از محافل فعال و سازمان‌های غیردولتی جذابیت محدودی دارد بریکس این مزیت را دارد که نام یک نهاد سیاسی در حال رشد را دارد که ممکن است در شکل دادن به نظم جهانی آینده نقش داشته باشد علیرغم اینکه اخیراً به ده کشور عضو افزایش یافته است، تقریباً نیمی از جمعیت انسانی و 40 درصد تجارت جهانی را تشکیل می دهد اما مانند پیشینیان سیاسی خود در قرن بیستم  که برجسته‌ترین آنها NAM و G-77 بودند  بعید است که بر اختلافات اساسی بین کشورهای عضو غلبه کند و توانایی آن را برای ارائه یک جایگزین منسجم برای نظم لیبرال موجود مهار کند.

حقایق ناخوشایند

چالش جایگزینی «جنوب جهانی» و همچنین سلف هنوز محبوب‌تر آن «جهان سوم» این است که مردم از تصدیق اینکه چگونه منطق نژادی به ساختار دنیای مدرن ادامه می‌دهد بیزارند. مانند هر تعبیر دیگری جایگزینی یا رها کردن «جنوب جهانی» تاریخ زشت نژادی نظم جهانی کنونی را پاک نخواهد کرد. «ملت‌های تیره‌تر» ممکن است گروه‌بندی کشورهایی را که تحلیل‌گران به دنبال نام‌گذاری آن‌ها هستند دقیق‌تر توصیف کند اما با استناد به رنگ پوست می‌تواند احساس عقب‌نشینی کند.تعبیرها برای مبهم کردن حقایق ناخوشایند طراحی شده اند آنها می توانند برای حفظ روکش متمدن مفید باشند و به کسانی که از آنها استفاده می کنند اجازه می دهند از فلج شدنی که می تواند همراه با هر تلاشی برای تصدیق آسیب و خشونت باشد که نظم جهانی موجود را به وجود آورد اجتناب کنند. اما در تلاش خود برای ارائه یک جایگزین مودبانه دقت را قربانی می کنند و در نهایت هرگز نمی توانند از لکه دار شدن معنای قبلی خود فرار کنند.اما دلیل دیگری برای محدود کردن استفاده از “جنوب جهانی” وجود دارد قرن بیست و یکم شاهد دگرگونی خارق‌العاده تفکر نژادی قرن نوزدهم و بیستم بوده است جایی که زمانی کشورهای غیرغربی گیر افتاده بودند تصور کشورهای شرق و غرب آسیا به عنوان نماینده آینده به طور فزاینده ای رایج است این مناطق با وجود زیرساخت های جدید درخشان و غیرت برای پیشرفت تکنولوژیک که در ایالات متحده وجود ندارد نشان می دهد که غرب بر خلاف آنچه زمانی مین مطرح می کرد دیگر در آغوش پیشرفت خود استثنایی نیست. نژاد زدایی از این اصطلاح را می‌توان به‌عنوان پیشرفت دور از کلیشه‌های نژادپرستانه‌ای که «جنوب جهانی» و پیشینیانش زمانی به آن استناد می‌کردند در نظر گرفت اما این اصطلاح را نیز خالی می‌کند رمزی خالی که بازیگران سیاسی می‌توانند هر معنایی را که ترجیح می‌دهند بر روی آن طرح کنند. در واقع این ممکن است دلیل اصلی صعود آن باشد.به نظر نمی رسد که اصطلاح «جنوب جهانی» به این زودی ها از محبوبیت خود کاسته شود اما تحلیلگران همچنان باید منطق تاریخی اصلی را که باعث تولد آن شده است بشناسند و بر این اساس استفاده از آن را واجد شرایط کنند. سلسله مراتب نژادی ممکن است درهم و برهم باشد اما این واقعیت که نظم جهانی موجود برای تثبیت باورهای نژادپرستانه به وجود آمده است را نمی توان پاک کرد. همانطور که جورج اورول زمانی نوشت: «زبان سیاسی طوری طراحی شده است که دروغ‌ها را درست جلوه دهد و قتل را محترمانه جلوه دهد» اما خواننده نباید ناامید شود همانطور که اورول در مقاله‌اش نتیجه‌گیری می‌کند، «کسی نمی‌تواند همه اینها را در یک لحظه تغییر دهد اما حداقل می‌توان عادت‌های خود را تغییر داد» اگر نظم جدیدی پدیدار شود بشریت در نهایت می‌تواند میراث برتری سفیدپوستان و تنفری را که می‌تواند همراه با عمل ساده نامیدن چیزها آنطور که هستند کنار بگذارد.

درج یک دیدگاه