جنگ های فرهنگی واقعی چگونه هنر رقابت بین دموکراسی و خودکامگی را شکل می دهد

جنگ های فرهنگی واقعی

چگونه هنر رقابت بین دموکراسی و خودکامگی را شکل می دهد

محمد اکرام یاور

اقتدارگرایان می دانند که کنترل جوامع آنها بیش از دست سنگین پلیس یا دادگاه است. همچنین مستلزم شکل دادن به این است که مردم آنها چگونه فکر می کنند و جهان را می بینند و جهان چگونه آنها را می بیند. در سال 2020 چین قانون امنیت ملی جدیدی را در هنگ کنگ در تلاش برای پیوند بیشتر این سرزمین به سرزمین اصلی چین وضع کرد. در کنار ممنوعیت‌های قانون در مورد «تجزیه» و «براندازی» کنترل‌ها بر موزه‌ها و مؤسسات هنری تشدید شد. مدیران اجرایی هنگ‌کنگ که از سوی پکن منصوب شده‌اند به رهبران فرهنگی هشدار دادند که مرز بین «بیان هنری» و آثاری را که «واقعاً برای برانگیختن نفرت یا تخریب روابط بین دو مکان و تضعیف امنیت ملی انجام می‌شود» کنترل کنند. در سرزمین اصلی حزب کمونیست چین به طور فزاینده‌ای فیلم‌های خارجی را تعطیل کرده و روی تولید فیلم‌های داخلی سرمایه‌گذاری می‌کند که مضامین و خطوط داستانی ترجیحی را تقویت می‌کنند. به عنوان مثال چندین فیلم پرفروش اخیر، قهرمانان شجاع چینی را نشان می دهند که از شرورهای غربی دفاع می کنند. استبدادها در جاهای دیگر نیز به دنبال کنترل فرهنگ برای حفظ قدرت خود هستند. کوبا خواننده برنده جایزه گرمی لاتین مایکل کاستیو پرز را به دلیل فعالیتش زندانی کرده است. در آوریل 2023 اسناد فاش شده نشان داد که ایران کمیته ای مخفی برای لیست سیاه و هدف قرار دادن هنرمندان به دلیل حمایت از اعتراضات خیابانی ایجاد کرده است. در سال 2020 مجارستان برنامه درسی جدیدی را برای مدارس اتخاذ کرد که بر غرور ملی تأکید می کرد و شکست های این کشور در زمان جنگ را سفید می کرد. بوداپست همچنین به کارگردانان تئاتر توصیه کرده است که نمایش‌ها باید مطابق با طرح‌های مورد تایید دولت باشند.دموکراسی‌ها و خودکامه‌ها عمدتاً از طریق ابزارهای نظامی، سیاسی، اقتصادی و دیپلماتیک نبردی جهانی را به راه انداخته‌اند. با این حال، نتیجه این مسابقه به طور قابل توجهی به فرهنگ بستگی دارد. اینکه مردم در دموکراسی ها و حکومت های خودکامه چگونه دنیا را می بینند توسط موسیقی هایی که به آن گوش می دهند کتاب هایی که می خوانند، فیلم ها و تلویزیونی که تماشا می کنند هنری که تحسین می کنند موزه هایی که بازدید می کنند و کتاب های درسی که باید مطالعه کنند شکل می گیرد. این امر باعث می شود که فرهنگ به عنوان یک نمایش فرعی برای ژئوپلیتیک نباشد بلکه به عرصه ای مرکزی با پیامدهای گسترده برای روابط بین الملل تبدیل شود.در طول بیشتر قرن بیستم سازمان‌های دولت‌های قدرتمند بازیگران اصلی رقابت‌های فرهنگی بودند. آنها شیوه های زندگی کشورهای خود را تبلیغ کردند و نمونه های درخشانی از دستاوردهای ملی را به نمایش گذاشتند. امروزه حکومت‌های استبدادی درگیر تلاش‌هایی از بالا به پایین از نظر فناوری برای تحمیل روایت‌ها و ایدئولوژی‌های خود بر جمعیت خود به منظور انتشار دیدگاه‌های خود در خارج از کشور هستند. مؤثرترین مخالفان آن‌ها وابسته‌های فرهنگی غربی نیستند، بلکه نویسندگان، هنرمندان و متصدی‌هایی هستند که کار خود را در میدان‌های جنگ در سرتاسر جهان انجام می‌دهند. در مکان‌هایی مانند اوکراین و اوگاندا بازیگران فرهنگی با پتانسیل مقابله با استبداد بومی این جوامع مورد مناقشه هستند و می‌توانند سنت‌ها، داستان‌ها، تاریخ‌ها و ایده‌های جدایی‌ناپذیر هویت ملی را برانگیزند. با حمایت از این حافظان و پدیدآورندگان فرهنگ مخالفان اقتدارگرایی می توانند نیرویی قدرتمند برای آزادی پرورش دهند.

هنر دولت

دیکتاتورها مدت‌هاست می‌دانند که آثار هنرمندان، موسیقی‌دانان، فیلم‌سازان، نویسندگان، نمایش‌نامه‌نویسان و دانشمندان می‌تواند در خدمت صاحبان قدرت قرار گیرد. توتالیتاریسم مستلزم کنترل بر پیشاهنگان جامعه، مبتکرترین، مستقل‌ترین و بالقوه‌ترین ذهن‌های برانداز جامعه است. آلمان نازی و اتحاد جماهیر شوروی در میان دیگر رژیم‌های سرکوبگر، محدودیت‌های مجاز هنر، موسیقی و ادبیات را به شدت تنظیم می‌کردند و حتی آن را دیکته می‌کردند. در طول جنگ سرد حاکمان بلوک شرق از هنر برای به تصویر کشیدن یک زندگی کمونیستی آرمانی استفاده کردند.به نوبه خود دولت ایالات متحده هنری را ترویج کرد که چهره آن را به عنوان یک کشور آزاد و مرفه درخشان کرد به این امید که مردم پشت پرده آهنین را برای رد کمونیسم ترغیب کند. کنگره آزادی فرهنگی که در سال 1950 در برلین غربی با حمایت سیا تأسیس شد از مجلات، کنفرانس ها و مجلات ضد کمونیستی حمایت کرد و با هدف شکل دادن به افکار جهانی از هنرمندان و نویسندگان حمایت مستقیم کرد. شبکه رادیویی صدای آمریکا به دنبال مقابله با تبلیغات کمونیستی و تقابل زندگی در اتحاد جماهیر شوروی توتالیتر با آزادی های غرب بود. تحت نظارت آژانس اطلاعات ایالات متحده که در سال 1953 تأسیس شد واشنگتن اسطوره های جاز آمریکایی را به سرتاسر جهان فرستاد و نمایشگاه هایی در اروپا با هنرهای اکسپرسیونیستی و سوررئالیستی انتزاعی برپا کرد.اما آمریکایی ها به تدریج از مداخله دولت در امور فرهنگی چشم پوشی کردند. دوران ترس قرمز و مک کارتی -زمانی که مقامات ایالات متحده به هنرمندان، نویسندگان و فیلمسازانی که به عنوان هواداران کمونیست نقش بسته بودند حمله کردند  خطرات نفوذ دولت به قلمرو هنر و خلاقیت را آشکار کرد. سازندگان فرهنگ و سیاست شروع به نگرانی کردند که دولت تلاش می کند هنر، دانش و خلاقیت را از یک کتاب بازی اقتدارگرا وام گرفته شده شکل دهد. به نظر می‌رسد که مفهوم تبلیغات سازمان‌یافته متمرکز با ماهیت چیزی که ایالات متحده به دنبال ترویج آن بود، در تضاد است یعنی نهادهای لیبرال، آزادی‌های خلاق، ناهمگونی فرهنگی و آزادی فکری بی‌محدود. از دهه 1970 تلاش‌های رسمی اطلاع‌رسانی فرهنگی ایالات متحده بر مبادلات علمی و هنری، برنامه‌های آموزشی و تورهایی متمرکز شده است که روابط را تقویت می‌کند و فرهنگ را بدون تلاش آشکار برای کج کردن جدول ژئوپلیتیک به نمایش می‌گذارد.

انضباط و انتشار

امروزه اقتدارگرایان فرهنگ را ابزاری ضروری می دانند که اگر کنترل دقیقی بر آن نداشته باشند به دست دشمن می افتد. گستره تلاش‌های کنونی برای دیکته کردن فرهنگ به‌ویژه زمانی که نوبت به نوشتن و ارائه تاریخ می‌شود شدید است. رئیس جمهور ولادیمیر پوتین در ایجاد یک ایدئولوژی حاکم در روسیه به دنبال بازسازی میراث مرد قدرتمند استالین بوده و در عین حال تلاش ها برای کشف جنایات و سوء استفاده های گذشته شوروی را سرکوب می کند. جنگ روسیه علیه اوکراین هم انگیزه و هم وسیله فرهنگ است. هدف تهاجم پوتین این بود که ادعای او مبنی بر اینکه ملت و هویت اوکراینی متمایز هرگز وجود نداشته است را واقعی کند. روسیه استفاده از کتاب های مدرسه روسی را در سرزمین های اشغالی تحمیل کرده و موزه ها، کتابخانه ها و بناهای تاریخی اوکراین را هدف قرار داده است. آخرین گزارش رسمی حزب کمونیست چین از تاریخ خود که در سال 2021 منتشر شد و یک قرن را در بر می گیرد بیش از یک چهارم از 531 صفحه خود را به 9 سال اول حکومت شی جین پینگ رهبر این حزب اختصاص می دهد. این گزارش که برنامه‌های درسی مدارس، نمایشگاه‌ها، کتاب‌ها و فیلم‌ها را شکل می‌دهد با هدف تقویت تصویر شی به عنوان شخصیت سرنوشت آشکار چین است. چین شی جین پینگ نیز از ابزارهای فرهنگی برای برجسته کردن وجهه جهانی خود استفاده کرده است. پکن مؤسسات کنفوسیوس تحت کنترل ح‌ک‌چ را راه‌اندازی کرده است تا نسخه‌ای ایده‌آل از فرهنگ کشور را در دانشگاه‌های خارجی ترویج کند مشارکت‌های عمیق‌تری را بین مؤسسات دانشگاهی چینی و همتایانش در خارج از کشور ایجاد کند و به دنبال کنترل رسانه‌ها و زندگی مدنی در میان جوامع دیاسپورای چینی است.در دموکراسی‌های رو به عقب نیز عوام فریب‌ها به شدت به حوزه فرهنگی فشار آورده‌اند. ویکتور اوربان از زمان نخست وزیری مجارستان در سال 2010 موسسات و دانشگاه های هنری مستقل را تحت نظارت دولت قرار داده است بودجه خارجی برای سازمان های غیردولتی را محدود کرده و دانشگاه اروپای مرکزی را به دلیل ارتباط با جورج سوروس نیکوکار اخراج کرده است. دولت پوپولیست لهستان پیش از شکست خود در انتخابات اواخر سال 2023 مورخان و متصدیان موزه‌ها را به دلیل ناکامی در تبلیغ وطن‌پرستی به اندازه کافی اخراج کرده بود و بایگانی‌ها را برای جلوگیری از تحقیقات مستقل در مورد همدستی این کشور در هولوکاست بسته بود. در هند نخست وزیر نارندرا مودی در ساختن مؤسسات فرهنگی جدید سرمایه گذاری کرده است  از جمله یک نمایشگاه ملی در دهلی نو که پس از تکمیل ممکن است بزرگترین موزه جهان باشد  که از هویت ملی منسجم و هندو محور مطابق با ایدئولوژی دفاع می کند. حزب. حتی در ایالات متحده فرهنگ در دستور کار سیاسی قرار گرفته است. چندین ایالت تحت کنترل جمهوری خواهان هزاران ممنوعیت کتاب را اعمال کرده اند و صدها محدودیت قانونی را برای آموزش و یادگیری در مدارس و دانشگاه ها پیشنهاد و تصویب کرده اند. این اقدامات اقتدارگرایانه، روایات و تاریخ‌های متمرکز بر اقلیت‌های نژادی و جنسی را هدف قرار می‌دهند و روایت‌هایی مانند تهدید، فاسد کردن کودکان، برخلاف ارزش‌های اجتماعی قابل قبول و آسیب رساندن به غرور ملی را مطرح می‌کنند.

مقاومت

اما دولت صرف نظر از قدرتش به ندرت حرف آخر را در مورد فرهنگ می‌زند. حتی در اتحاد جماهیر شوروی ناراضیان از طریق سامیزدات، با شبکه های مخفی کپی و توزیع آثار سانسور شده و خرابکارانه، افکار و هنر خود را گسترش دادند. داستان ها، آثار هنری، شعر و دیگر اشکال بیان می توانند به عنوان پادتنی علیه استبداد عمل کنند. آنها سوالاتی را مطرح می‌کنند تقوا را منفجر می‌کنند همدلی را تشویق می‌کنند، و دیدگاه‌های جایگزین برای آینده ارائه می‌دهند.امروزه هم در حکومت‌های استبدادی و هم در دموکراسی‌های در حال تزلزل دانشمندان، نویسندگان، فعالان و هنرمندان به عقب‌نشینی از روایت‌های دولت ادامه می‌دهند. در مکان‌هایی که اعتراض‌ها و چالش‌های سیاسی آشکار علیه رژیم تحمل نمی‌شود، مخالفت‌ها می‌توانند از طریق موسیقی، شعر، هنر، داستان، تلویزیون و نوشتن تاریخ صدا پیدا کنند. در سیاست‌هایی که مخالفان زندانی و تحت تعقیب قرار می‌گیرند گاهی اوقات این افراد مشهور یا موسیقیدانان محبوب مانند Bobi Wine در اوگاندا هستند که می‌توانند برای به چالش کشیدن یک رژیم ریشه‌دار طرفداران زیادی را به دست آورند. در سال 2017 پترو پوروشنکو رئیس جمهور اوکراین تابعیت رقیب سیاسی اصلی خود رئیس جمهور سابق گرجستان میخائیل ساکاشویلی را سلب کرد. اما چیزی که پوروشنکو آینده را ندید ولودیمیر زلنسکی بود  ستاره تلویزیونی بدون تجربه در سیاست. اگرچه او ابتدا به عنوان یک نامزد شوخی نوشته شد اما طرفداران محبوب زلنسکی او را به سمت ریاست جمهوری سوق داد و اکنون پس از حمله روسیه به اوکراین به تاریخچه تاریخ رسیده است.فرهنگ به بازگرداندن جریان استبدادی در چند کشور کمک کرده است. فیلم برنده جایزه آگنیشکا هالند فیلمساز لهستانی در سال 2023 «مرز سبز» که اندکی قبل از انتخابات اکتبر 2023 این کشور اکران شد با مخالفت شدید دولت به دلیل به تصویر کشیدن مقامات لهستانی و مرزبانان در حال خشونت علیه مهاجران مواجه شد. آندژی دودا رئیس‌جمهور لهستان که در یک مصاحبه تلویزیونی در سپتامبر فیلم را سرزنش کرد و با استناد به شعار دوران جنگ جهانی دوم برای تمسخر لهستانی‌هایی که در دوران اشغال نازی‌ها به سینما رفته بودند این فیلم را سرزنش کرد عصبانی شد «فقط خوک‌ها در سینما می‌نشینند». دولت با اصرار بر اینکه حاوی «غیرقیت و تحریف» است، فیلم را مجبور به پخش با هشداری کرد. اما این فیلم به دومین اکران بزرگ باکس آفیس کشور در سال تبدیل شد و با نزدیک شدن به انتخابات هالند استدلال کرد که «فیلم مورد نیاز است. اینکه مردم نمی‌خواستند در این روایت گم شوند که همه چیز خوب است.» تنها چند هفته پس از اکران این فیلم تحسین شده لهستانی ها رای دادند و حزب قانون و عدالت دودا را کنار زدند و به حکومت هشت ساله آن پایان دادند. به طور مشابه در برزیل، هنرمندان و دیگر سازندگان فرهنگی به چالش کشیدن حکومت رئیس جمهور پوپولیست ژایر بولسونارو کمک کردند. دولت بولسونارو بارها انتشار یک فیلم پیشگامانه 2019 درباره سیاستمدار چپ و چریک کارلوس ماریگلا را به تعویق انداخت. این مانع باعث واکنش شدیدی شد و فیلم را به پربیننده ترین فیلم کشور در سال 2021 تبدیل کرد. وقتی بعد از نمایش فیلم ها در سینماها روشن می شد تماشاگران تئاتر اغلب شعارهای ضد بولسونارو می دادند. در همان دوره رمان‌های مهمی منتشر شد که به تاریخ برده‌داری سیاه‌پوستان در کشور می‌پردازد، موضوعی تابو که عمدتاً به مجلات دانشگاهی محدود می‌شد. کتاب‌های پرفروش روایت‌های آفریقایی برزیل را کاملاً در جریان اصلی قرار می‌دهند. دو نوازنده هشت ساله کائتانو ولوسو و ژیلبرتو گیل پیش از انتخابات 2022 مانند آنیتا سوپراستار پاپ از بازنشستگی خودداری کردند تا علیه بولسونارو مبارزه کنند. آهنگ فوق‌العاده او «دختری از ریو» ارسالی از «دختری از ایپانما» مشهور جهان تنوع نژادی و پیچیدگی ریودوژانیرو را در رد تصویر سفیدرنگ برزیل که توسط بولسونارو ترویج می‌شود جشن گرفت. او سپس مستقیماً وارد سیاست شد و مشاور رقیب بولسونارو و مغلوب نهایی لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا شد.در اوکراین فرهنگ سرچشمه وحدت و انعطاف پذیری در دفع تجاوز روسیه بوده است. نویسندگان، فیلم‌سازان و هنرمندان اوکراینی کتاب‌های کتابخوانی برگزار کرده‌اند نمایشگاه‌هایی برپا کرده‌اند و آثار خود را در سطح محلی و جهانی تبلیغ کرده‌اند. هنرمندان و نویسندگان اوکراینی راهی جاده‌ها شده‌اند و به کشورهای بین‌المللی سفر کرده‌اند تا از مبارزات کشورشان حمایت کنند و چهره‌ای انسانی نشان دهند.حتی در جاهایی که اقتدارگرایی بیشتر ریشه دوانده است فرهنگ سازان می توانند یک بازی طولانی انجام دهند. ایان جانسون روزنامه‌نگار در جرقه‌ها تاریخ‌دانان زیرزمینی چین و نبرد برای آینده قانع‌کننده استدلال می‌کند که نویسندگان، فیلم‌سازان و هنرمندانی که با تاریخ‌های دیکته‌شده توسط دولت مقابله می‌کنند ممکن است کلیدهای آینده‌ای فراتر از ح‌ک‌چ را در دست داشته باشند. این متفکران مستقل اغلب از فناوری های دیجیتال برای فرار از نظارت استفاده می کنند. آنها اخگرهای آزاداندیشی را که ممکن است در نهایت آتش بگیرد حفظ کرده اند.

پیاده نظام دموکراسی

ایالات متحده و متحدانش می توانند از قدرت فرهنگ به عنوان سنگری در برابر استبداد استفاده کنند بدون اینکه به تاکتیک های سنگین و گاه مبهم دوران گذشته متوسل شوند. دیپلماسی عمومی ایالات متحده در حال حاضر به دنبال ترویج آشنایی و ارتباط مثبت با فرهنگ آمریکایی از طریق تورها، مبادلات و برنامه های آموزشی است. شرکت‌های فناوری و فیلم‌های هالیوود در میان دیگر محصولات محبوب فرهنگی آمریکایی به گسترش نفوذ این کشور کمک می‌کنند.برخلاف دوران جنگ جهانی دوم یا جنگ سرد ایالات متحده نباید به دنبال گسترش فرهنگ آمریکایی برای مقابله با کار حکومت‌های استبدادی باشد. که فقط باعث واکنش شدید می شود. در عوض دولت ایالات متحده، متحدان آن و بازیگران جامعه مدنی باید دست متفکران و خالقان مستقلی را که در داخل کشور خود کار می کنند تقویت کنند. بسته به تنظیمات رویکردها متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال کمک های مالی مستقیم خارجی برای هنرمندان و روشنفکران در چین یا هنگ کنگ تنها دریافت کنندگان آن را به خطر می اندازد. در مقابل هنرمندان اوکراینی و دیگر پدیدآورندگان فرهنگی می‌توانند از چنین حمایت‌های مادی بسیار سود ببرند. به عنوان مثال دولت ایالات متحده و صندوق جهانی آثار تاریخی منابعی را برای بازسازی مکان های فرهنگی اوکراین که در جنگ ویران شده اند اختصاص داده اند. اما به اندازه گذشته فرهنگی اوکراین حال و آینده آن مهم است. سفارت ایالات متحده یا آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده می تواند با هزینه نسبتاً کم، کتاب، لوازم هنری و آلات موسیقی را برای دانشمندان، موسیقی دانان، هنرمندان و نویسندگان اوکراینی تهیه کند و به آنها در ادامه تولید و توزیع آثار در زمان جنگ کمک کند. وجوه می‌توانند ترجمه آثار به انگلیسی و سایر زبان‌ها را تضمین کنند و به فرهنگ‌سازان اوکراینی اجازه دهند تا در سطح جهان سفر کنند و به جلب حمایت بین‌المللی از آرمان کیف کمک کنند. حمایت از رویدادهای موسیقی، نمایشگاه‌ها و جشنواره‌های کتاب می‌تواند به ارتقای روحیه کشور و تقویت انسجام آن با طولانی شدن جنگ کمک کند. ایالات متحده و سایر کشورها می توانند اقداماتی را برای تقویت و اجرای بهتر حمایت های جهانی از آزادی هنری انجام دهند. هنرمندان و نویسندگانی که هدف دولت‌های سرکوبگر قرار می‌گیرند به کانال‌های قابل دسترس و قوی کمک مالی، مشاوره و حمایت نیاز دارند. بودجه بیشتری برای شبکه‌های جهانی موجود مورد نیاز است که از هنرمندان در دنیای واقعی و آنلاین محافظت می‌کنند قوانینی را که علیه آن‌ها استفاده می‌شود دفع می‌کنند زمانی که سرکوب‌های دولتی درآمدشان را کاهش می‌دهد از آنها حمایت می‌کنند و زمانی که تبعید تنها گزینه قابل‌دوامشان می‌شود ویزای خارجی را برای آنها تضمین می‌کنند. دموکراسی‌ها باید تلاش‌های خود را در سازمان ملل برای انطباق و تعمیم به هنرمندان، نویسندگان، روشنفکران و فرهنگ‌سازان با انواع هنجارها و رژیم‌های بین‌المللی که سازمان‌های جهانی از جمله سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد و سازمان انسانی سازمان ملل متحد انجام می‌دهند بیاندازند. شورای حقوق بشر برای حفاظت از روزنامه نگاران و مدافعان حقوق بشر ایجاد شده است. سازمان ملل متحد برخی از انواع کمک های مورد نیاز را به تفصیل شرح داده است  به عنوان مثال آموزش برای وکلای مدافع و دادستان هایی که به پرونده های آزادی خلاق رسیدگی می کنند و منابعی برای مستندسازی و انتشار موارد نقض حقوق فرهنگی از طریق گزارش های منظم، بازدید از سایت و اطلاع رسانی رسانه ها. دولت های غربی باید بدانند که فرهنگ سازان بخشی از پیاده نظام ضد استبداد هستند. پرسنل سفارت ایالات متحده باید به توسعه روابط با شخصیت های کلیدی فرهنگی درک نیازهای آنها و در نظر گرفتن اینکه چگونه ایالات متحده ممکن است به طور مفید از کار آنها حمایت کند، بدون آسیب رساندن یا به خطر انداختن آنها اهمیت دهند. هنرمندان و روشنفکران در محیط‌های سرکوب‌گر به دنبال فرصت‌هایی هستند تا آثار خود را به اشتراک بگذارند آن را در ترجمه ببینند در کنفرانس‌ها و گردهمایی‌های بین‌المللی شرکت کنند و از طریق نشریات، مصاحبه‌ها، رویدادها و حضور در داخل و خارج از کشور بیشتر دیده شوند. چنین حمایتی می‌تواند رزق و روزی حرفه‌ای و خلاقانه را فراهم کند و همچنین مشخصات عمومی شخصیت‌های فرهنگی را به عنوان سپر بالقوه در برابر آزار و شکنجه بالا ببرد. دولت‌ها و نهادهای غربی که به دنبال عقب‌نشینی از اقتدارگرایی هستند، می‌توانند سرمایه‌گذاری‌های کوچکی بر روی افراد با قد و قوت و بینش انجام دهند که می‌توانند سود قابل توجهی را از نظر تقویت مقاومت بپردازند.هدف از چنین تلاش هایی باید به جای شکل دادن به آنچه آن متفکران می گویند یا تولید می کنند ارتقاء و تجلیل از متفکران و آثار خلاق اصیل باشد. چنین رویکردی از دام های پیشبرد تبلیغات یا جهان بینی غرب محور جلوگیری می کند. همچنین از اتخاذ رویکرد اقتدارگرایانه تلاش برای فرماندهی رسانه ها برای تبلیغ پیامی که از بالا دیکته می شود دوری می کند. فرهنگ ممکن است مانند یک نمایش فرعی در جهانی به نظر برسد که جنگ های متعدد، رقابت اقتصادی و تقابل سیاسی در آن وجود دارد. اما تاکتیک‌های سنتی برای تقویت دموکراسی از طریق انتخابات و نهادسازی برای چندین دهه با فشارسنج‌های آزادی جهانی در سقوط آزاد کوتاهی کرده‌اند. عدم پیشرفت حاکی از نیاز به فعال سازی نیروها و تاکتیک های جدید است. استراتژی‌های نوآورانه برای نفوذ عمیق‌تر به سیاست‌های آسیب‌پذیر، شکل‌دهی به امیدها، ادراکات، احساس امکان‌پذیری و تمایل شهروندان برای ایجاد تغییر مورد نیاز است. نویسندگان، فیلمسازان، هنرمندان و نوازندگان در کار بهره برداری از ترس ها، باورها و آرزوهای عمیق هستند. برای بقا و شکوفایی دموکراسی به اراده مردم بستگی دارد. این اراده را نمی‌توان از بیرون ساخت و تقویت کرد. اما می‌تواند توسط کسانی که جامعه را بهتر می‌شناسند، یعنی پدیدآورندگان فرهنگی آن از درون جرقه زده و پرورش یابد.

درج یک دیدگاه