• بیوگرافی

















  • صفحۀ سایت در فیس بوک

  • مطالب پسندیده در فیس بوک

  • paypal

  • موضوع هفته

    مطالب محبوب

    هزینه های سرکوب جنایات السالوادور بوکله قتل ها را کاهش داده است اما دموکراسی را از بین برده است

    هزینه های سرکوب جنایات السالوادور

    بوکله قتل ها را کاهش داده است  اما دموکراسی را از بین برده است

    محمد قاسم شایق

    در دوران ریاست جمهوری نایب بوکله السالوادور یکی از چشمگیرترین کاهش جنایات خشونت آمیز را در تاریخ اخیر در هر نقطه از جهان تجربه کرده است. علیرغم اینکه ایالت آمریکای مرکزی تنها یک دهه پیش در میان خطرناک ترین کشورهای روی کره زمین قرار داشت امروزه میزان قتل تنها 2.4 در هر 100000 نفر است که کمترین میزان قتل در بین کشورهای دیگر در نیمکره غربی به جز کانادا است.السالوادور بخش عمده ای از کاهش چشمگیر جنایت خود را مدیون سرکوب باندهای خیابانی و سازمان های جنایتکار از جمله MS-13 و Barrio 18 است. اگرچه نرخ قتل قبل از روی کار آمدن بوکل در سال 2019 رو به کاهش بود جنایات خشونت آمیز پس از مارس 2022 به شدت کاهش یافت. دولت او به دنبال افزایش قتل ها وضعیت اضطراری اعلام کرد و به دولت اجازه داد آزادی های مدنی اولیه را تعلیق کند و نیروهای مسلح را برای انجام دستگیری های دسته جمعی بسیج کند. این وضعیت استثنایی به دولت بوکله یک چک سفید برای مبارزه با باندها و بازداشت مظنونان بدون توجه به شفافیت، روند قانونی یا حقوق بشر اعطا کرد.اقدامات مشت آهنین بوکله و نتایج آشکار آن‌ها نه تنها او را در کشورش به شدت محبوب کرده است  که باعث شد در فوریه 2024 دوباره انتخاب شود  بلکه تخیل سیاستمدارانی را که در جاهای دیگر با وضعیت به سرعت رو به وخامت امنیت عمومی دست و پنجه نرم می‌کنند جلب کرده است. اعضای نخبگان سیاسی در سایر ایالت ها اکنون با مدل به اصطلاح بوکل بازی می کنند. به عنوان مثال در اکوادور رئیس جمهور دانیل نوبوآ در واکنش به شورش های زندان و افزایش شدید قتل ها بی شرمانه راه بوکله را دنبال کرد و در ژانویه وضعیت اضطراری را اعلام کرد که به نیروهای مسلح اجازه داد تا مظنونان را بازداشت و کنترل کنند. زندان های کشور به نظر می رسد اقدامات امنیتی به سبک بوکله در آنجا نیز موفقیت آمیز بوده است کمی بیش از یک ماه پس از سرکوب دولت گزارش داد که میانگین روزانه قتل از 28 به 6 کاهش یافته است. این واقعیت که کمپین‌های امنیتی عمومی نظامی در خارج از السالوادور مؤثر هستند تنها جذابیت رو به رشد این مدل را در سرتاسر آمریکای لاتین افزایش داده است که مدت‌هاست بیشترین میزان خشونت را در بین هر منطقه در جهان متحمل شده است. اما به اندازه یک سرکوب به سبک بوکله جذاب است به نظر می رسد این کمپین های تنبیهی علیه جنایات سازمان یافته بهای جدی برای دموکراسی و حقوق بشر دارد. این اقدامات قدرت را در دستان مجریه متمرکز می کند و دیگر نهادهای دموکراتیک مانند کنگره و قوه قضائیه را که سنگرهای حیاتی در برابر سوء استفاده دولتی هستند از بین می برد. آنها همچنین در حل مشکلات اساسی مانند فساد و معافیت از مجازات که در وهله اول چنین خشونت و بی ثباتی ایجاد می کند ناکام هستند.جایگزین هایی برای مدل Bukele برای کاهش جرم و جنایت وجود دارد. در شهرهای برزیل، کلمبیا و مکزیک سیاستمداران با سرمایه گذاری مستمر در پلیس دموکراتیک که بر شفافیت، مسئولیت پذیری و آزادی های مدنی تأکید دارد، موفق به کاهش قتل ها بدون از بین بردن حقوق مدنی و بشری شده اند. این اقدامات ممکن است به این سرعت عمل نکنند و ممکن است آنقدر آشکار نباشند. اما آنها دموکراسی را در قربانگاه امنیت عمومی قربانی نمی کنند. وضعیت‌های اضطراری نظامی گلوله نقره‌ای نیستند برای موفقیت دائمی هرگونه اقدام ایمنی عمومی نباید به قیمت نهادهای دموکراتیکی که از غیرنظامیان در برابر سوء استفاده از سوی دولت محافظت می‌کنند تمام شود.

    قرارداد اجتماعی بوکله

    اقدامات مشت آهنین علیه جرم و جنایت  از جمله نیروهای مسلح که کنترل اجرای قانون احکام شدید و تعلیق آزادی های مدنی را به عهده می گیرند  در آمریکای لاتین جدید نیست. اما رویکرد Bukele از نظر مدت زمان قابل توجه است. وضعیت اضطراری السالوادور که برای اولین بار در مارس 2022 اعلام شد حدود 24 بار تمدید شده است و به بوکله نزدیک به دو سال آزادی عمل می دهد.تعلیق آزادی های مدنی توسط بوکله سرکوب او را با باندها ساده کرده است و به ارتش این امکان را می دهد که مظنونان را بدون هیچ مانعی بازداشت کند فسادی را که در فرآیند قضایی فرا گرفته است دور بزند و ارتباط بین رهبران زندانی باند و شرکای آنها را در دنیای خارج قطع کند. تعلیق حقوق در فرمان اضطراری از جمله روند دادرسی دستگیری اعضای مظنون باند را بسیار آسان‌تر کرده است با توجه به اینکه به دلیل احتمالی یا حکم بازداشت نیازی نیست و استفاده بیش از حد از زور نگران کننده نیست. Bukele همچنین از اختیارات اضطراری برای معرفی بازداشت موقت موقت نامحدود استفاده کرد به این معنی که دولت قبل از حبس طولانی مدت مظنون نیازی به ارائه شواهد قانع کننده در دادگاه ندارد و از احتمال آزادی مظنون توسط یک قاضی فاسد جلوگیری می کند. دستور اضطراری همچنین زندانیان را از برقراری هرگونه تماس با افراد خارج از زندان از جمله وکلا، اقوام یا همکاران منع می‌کند و در نتیجه از ادامه اداره گروه‌های خود از پشت میله‌ها توسط پادشاهان جلوگیری می‌کند. به گفته عفو بین‌الملل نتیجه زندانی شدن حدود 77000 نفر بوده است که بسیاری از آنها نیز تحت شکنجه سیستماتیک و سایر بدرفتاری‌ها قرار گرفته‌اند.در نتیجه امنیت عمومی به طور چشمگیری بهبود یافته است. اگرچه سازمان‌های حقوق بشر به گزارش‌های ناچیز قتل‌ها اشاره کرده‌اند و اعتبار آمارهای دولتی را زیر سوال برده‌اند شهادت شهروندان سالوادور به وضوح نشان می‌دهد که کاهش قابل‌توجهی از اخاذی‌ها در میان صاحبان مشاغل و آزادی جدید برای لذت بردن از فضاهای عمومی وجود داشته است. به طور واضح تعداد برخوردهایی که مقامات ایالات متحده با مهاجران سالوادور داشتند از 97000 نفر در سال 2022 به 61515 در سال 2023 کاهش یافته است که نشان می دهد جنایات خشونت آمیز به عنوان عاملی برای مهاجرت ممکن است در حال کاهش باشد.رهبران در سایر نقاط آمریکای لاتین به این موضوع توجه کرده اند. مقامات منتخب در آرژانتین، کلمبیا، گواتمالا و پرو حمایت خود را از مدل بوکله ابراز کرده اند. این واقعیت که مقامات ایالت هایی مانند آرژانتین در نظر گرفته اند سیستم بوکله را بپذیرند با توجه به اینکه نرخ جرم و جنایت در آرژانتین نسبتاً پایین است جذابیت گسترده آن را نشان می دهد. همین امر در مورد اروگوئه نیز صادق است کشور دیگری که نرخ قتل پایین  البته رو به افزایش  دارد. یکی از سناتورهای اروگوئه ای تا آنجا پیش رفت که به السالوادور سفر کرد تا مستقیماً از بوکله بشنود.ایالتی که بیشترین تلاش را برای پیروی از رویکرد بوکله انجام داده اکوادور است جایی که نوبوآ مجموعه اقدامات مشابهی را به نام «راه نوبوآ» اجرا کرده است. چالش‌های امنیت عمومی در اکوادور با چالش‌های السالوادور متفاوت است زیرا جنایت خشونت‌آمیز اولی از شیوع سازمان‌های قاچاق مواد مخدر فراملی در مقابل باندهای محلی‌تر ناشی می‌شود. اما چشم‌انداز امنیتی متمایز مانع از آن نشد که نوبوآ پا جای پای بوکله بگذارد از جمله با واگذاری کنترل زندان‌ها به نیروهای مسلح و دستور ساخت دو زندان با حداکثر امنیتی که الگوبرداری از مرکز محرمانه تروریسم سالوادور است  که از نظر تئوری ظرفیت نگهداری 40000 زندانی (در مقابل ندامتگاه ایالتی لوئیزیانا یکی از بزرگ‌ترین زندان‌های با حداکثر امنیت در ایالات متحده می‌تواند تا 6300 زندانی را در خود جای دهد.) از زمان اعلام وضعیت اضطراری در ژانویه نوبوآ بر دستگیری بیش از 8000 نفر نظارت داشته است. محبوبیت او مانند بوکل تنها افزایش یافته است. قیمت ایمنی اگرچه سرکوب بوکله به دستاوردهای چشمگیر امنیت عمومی دست یافته است اما هزینه ای به همان اندازه قابل توجه اما کمتر قابل مشاهده برای دموکراسی السالوادور داشته است. در کوتاه‌مدت دستگیری‌های دسته جمعی منجر به زندانی شدن ده‌ها هزار نفری شده است که فاقد توسل قانونی هستند و بسیاری از ساکنان سالوادور در ترس از زندان‌های خودسرانه زندگی می‌کنند. در درازمدت تثبیت قدرت بوکله سیستم کنترل‌ها و توازن‌های نهادی را تضعیف می‌کند که از عموم مردم در برابر سوء استفاده دولت محافظت می‌کند. به عنوان مثال قبل از انتخابات فوریه کشور بوکله از تعلیق حقوق قانون اساسی برای اصلاح قوانین انتخاباتی السالوادور به نفع حزب خود استفاده کرد. علاوه بر این عادی‌سازی وضعیت‌های اضطراری و نظامی‌سازی زندگی عمومی توانایی شهروندان برای تأثیرگذاری بر سیاست‌ها را از بین می‌برد و اعتماد به ظرفیت نهادهای غیرنظامی برای حل مشکلات کشور را تضعیف می‌کند.علیرغم این هزینه های بالا امنیت عمومی برای بسیاری از مردم سالوادور به یک نگرانی اساسی تبدیل شده است که آزادی های مدنی و حقوق بشر به حاشیه رانده شده است. همانطور که محبوبیت پایدار بوکل نشان می دهد اگر جنایات خشونت آمیز به اندازه کافی شدید باشد مردم مایلند در ازای بهبود امنیت عمومی از حمایت های خود در برابر سوء استفاده دولت چشم پوشی کنند.نتیجه پارادوکس پوپولیسم تنبیهی است که در آن رهبران منتخب دموکراتیک با اختیارات گسترده ضد جنایت لیبرال دموکراسی را با اتخاذ سیاست های مشت آهنین تضعیف می کنند که نه تنها محبوب هستند بلکه می توانند مؤثر نیز باشند. سیاست های مشت آهنین به طور گسترده ای برای مردمی که عادت به زندگی در ترس برای امنیت خود دارند جذاب است. نسل‌ها از آمریکایی‌های لاتین که بسیاری از آنها واقعیتی جز اخاذی‌های گسترده، آدم‌ربایی‌ها و قتل‌ها را نمی‌دانستند چنین است. به عنوان مثال در السالوادور هر کسی که پس از سال 1979 به دنیا آمده باشد زندگی خود را فقط تحت یک جنگ داخلی وحشیانه که از سال 1979 تا 1992 به طول انجامید یا جنگ بین باندهای داخلی متعاقب آن که ده ها هزار نفر را کشته و بسیاری دیگر را مجبور به فرار از کشور کرده است می شناسد. بوکله با تعهد به پایان دادن به این وضعیت هرج و مرج به قدرت رسید و او این کار را با درخواست مردمی که حتی در میان برچیدن دموکراسی از درون او کاهش نیافته است ادامه داده است. منطقه ای که بسیاری از راه حل های پیشنهادی به ثمر نشسته اند. دولت‌ها در سرتاسر آمریکای لاتین تلاش‌های ناموفق بسیاری را برای مقابله با جرایم خشونت‌آمیز انجام داده‌اند و در جهت تمرکز و تمرکززدایی پولیس و تسهیل تکثیر شرکت‌های امنیتی خصوصی به این سو و آن سو حرکت کرده‌اند. مقامات کشورهایی از جمله مکزیک و برزیل میلیون‌ها هزینه مشاوره برای مشاوره شهردار سابق نیویورک رودولف جولیانی در مورد تکنیک‌های مبارزه با جرم و جنایت پرداخت کرده‌اند که نتایج درازمدت قابل مشاهده کمی دارد. اما علیرغم نیاز واقعی به افزایش امنیت عمومی بهای یک جنگ بی‌معنا علیه جنایات خشونت‌آمیز برای آمریکای لاتین جایی که دموکراسی‌ها هنوز نسبتاً جوان و شکننده هستند و حاکمیت قانون از قبل گریزان است بسیار سنگین است.حتی در کشورهایی که حالت اضطراری ندارند نظامی‌سازی مجریان قانون می‌تواند پیامدهای مخرب ضد دموکراسی داشته باشد. به عنوان مثال در مکزیک از زمانی که رئیس جمهور فیلیپه کالدرون در سال 2006 ارتش را به عنوان بخشی از تلاش بد برای مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر مستقر کرد این کشور به طور پیوسته غیرلیبرال تر شد علیرغم ممنوعیت قانون اساسی برای انجام این کار. نقض حقوق بشر در این سال‌ها افزایش یافته است و جنایات خشونت‌آمیز نیز افزایش یافته است. اما دولت‌های بعدی از تغییر مسیر خودداری کرده‌اند و در عوض نظامی‌سازی امنیت عمومی را دوچندان کرده‌اند. در میان نرخ های مداوم خشونت کارتل رئیس جمهور آندرس مانوئل لوپز اوبرادور معروف به AMLO به نیروهای مسلح اختیارات گسترده تری از جمله نظارت بر بنادر هوایی و دریایی کشور اعطا کرده است. در نتیجه شهروندان به‌طور فزاینده‌ای در معرض هوا و هوس‌های ارتش هستند تا حاکمیت قانون.حداقل در مورد بوکل میزان جرایم خشن کاهش یافته است. اما در درازمدت رویکردهای مشت آهنین ممکن است چندان موفق نباشند  و به سادگی می توانند مشکلاتی را که باعث خارج شدن جرایم خشونت آمیز از کنترل در وهله اول می شوند دامن بزنند. فساد و معافیت از مجازات موانع اصلی امنیت عمومی در سراسر منطقه است جایی که گانگسترها از زندان فرار می کنند یا شرکت های جنایی را از پشت میله ها اداره می کنند زیرا پولیس، قضات و سرپرستان زندان در جرایم سازمان یافته همدست هستند. وضعیت‌های اضطراری و نظامی‌سازی امنیت عمومی می‌تواند برخی از فسادهای موجود را دور بزند اما همچنین باعث عدم شفافیت بیشتر حذف محدودیت‌های نهادی در برابر سوء استفاده‌های دولت شده و مجدداً این تصور را تأیید می‌کند که تنها ارتش می‌تواند مشکلات اجتماعی را حل کند. پرداختن به مصونیت از مجازات به جای کمتر شفافیت و پاسخگویی بیشتر نیاز دارد. در غیاب بازنگری اساسی در نیروهای امنیتی موجود دادن چک سفید به همان نیروهایی که بدون مجازات عمل می‌کردند تا خانه را سر و سامان دهند فاجعه می‌آورد.

    دموکراسی هایی که ارائه می کنند

    مطمئناً، همه جنبه های مدل بوکله برای لیبرال دموکراسی مضر نیستند. کنار گذاشتن مجرمان برای جلوگیری از ایجاد وحشت در شهروندان قانونمند و جلوگیری از مشارکت زندانیان در فعالیت های مجرمانه از زندان برای رسیدگی به اپیدمی جنایات خشونت آمیز منطقه بسیار مهم است و بنابراین به مردم آزادی می دهد تا بدون ترس از قربانی شدن به زندگی خود ادامه دهند. اما حالت های اضطراری نظامی جایگزین استراتژی بلندمدت امنیت عمومی نیست.در عوض دولت‌ها باید استراتژی‌های پلیسی جدیدی ایجاد کنند که با دموکراسی سازگار باشد و برای غلبه بر موانعی که مردم را از اعتماد مردم به مجریان قانون باز می‌دارد تلاش کنند. مقامات باید برای تشویق رفتار خوب و مؤثر پولیس از جمله آموزش و استخدام افسران جدید، اتخاذ روش‌های انتخاب و ارتقای شایستگی، ایجاد حقوق و مزایا رقابتی‌تر و اجرای برنامه‌های ارزیابی دقیق‌تر در آژانس‌های پولیس غیرنظامی سرمایه‌گذاری بیشتری کنند. آنها باید منابع بیشتری را به سمت سیستم های بازرسی ضدفساد هدایت کنند که شامل تست های غربالگری پرسنل و بررسی های مکرر پاسخگویی است. آنها باید از فناوری پولیس برای تصمیم‌گیری و اطلاعات در زمان واقعی استفاده کنند مانند سیستم‌های نظارتی که می‌تواند مناطق مشکل‌ساز را زود تشخیص دهد و شواهدی را برای استفاده در دادگاه ایجاد کند و آنها باید همکاری نزدیک‌تری بین پولیس و ساکنان محلی برقرار کنند. از مدل های پولیس مجاورتی که اعتماد و پاسخگویی به نگرانی های شهروندان را تشویق می کند. دولت ها همچنین باید اصلاحات کلیدی را در دستگاه قضایی و خدمات ملکی انجام دهند از جمله بررسی قضات بر اساس مسیر و توانایی آنها برای شفاف سازی در تعیین تکلیف پرونده های دادگاه. آنها همچنین باید مکانیسم های نظارتی نهادینه شده ای مانند افشای اجباری و منظم دارایی ها را ایجاد کنند. دولت های محلی در سرتاسر آمریکای لاتین نشان داده اند که چنین سیستم هایی می توانند کار کنند. نمونه‌ای از آن سیوداد نزاهوالکویوتل است  یک حومه پرجمعیت مکزیکوسیتی با بیش از یک میلیون نفر که در حدود 25 مایل مربع متمرکز شده‌اند. این شهر که زمانی به عنوان یک محله فقیر نشین بزرگ و خطرناک در نظر گرفته می شد تلاش های مستمری برای گسترش نیروی پولیس محلی خود و تقویت اعتماد به مجریان قانون محلی انجام داد  و توانست نرخ قتل را بین سال های 2013 و 2022 به نصف کاهش دهد. همچنین می توان تجربیات دلگرم کننده ای را در این زمینه یافت. مدلین کلمبیا و سائوپائولو برزیل که همچنین رویکردهای مشابهی را اتخاذ کرده اند علاوه بر اقداماتی از جمله کنترل سلاح گرم و ارزیابی های مکرر از مداخله پولیس. در همه این مکان ها پولیس نه تنها به کاهش جرم کمک کرده است بلکه به ایجاد اعتماد در نهادهای غیرنظامی نیز کمک کرده است. علیرغم اثربخشی آنها در سطح محلی چنین روش های پلیسی جایگزین جاذبه ملی را به دست نیاورده اند زیرا آنها را تحت الشعاع رویکردهای مشت آهنین پر زرق و برق و مصلحت سیاسی قرار داده اند. با توجه به محبوبیت استقرار قابل مشاهده نیروهای مسلح از یک وضعیت اضطراری به حالت دیگر منابع به جای اصلاحات کمتر جذاب اما حیاتی در پولیس غیرنظامی و قوه قضائیه به سمت بودجه نظامی هدایت می شود. به عنوان مثال در سال 2019 AMLO پولیس فدرال غیرنظامی را منحل کرد و یک گارد ملی شبه نظامی ایجاد کرد که عمدتاً از سربازان سابق تشکیل شده است. حتی در مکان‌هایی مانند شیلی که جرم خشونت‌آمیز نسبتاً کم است و پولیس از اعتماد جامعه برخوردار است دولت به طور فزاینده‌ای برای امنیت عمومی به ارتش متکی است.اما رهبران باید راه حل بهتری را دنبال کنند نه راه حلی که بیشتر خودنمایی می کند. این بدان معناست که آنها باید اولویت‌های خود را تغییر دهند و بودجه خود را به سمت تقویت پلیس و قوه قضائیه در سطح ملی سوق دهند  افزایش میزان عملکرد محلی. اگر دموکراسی‌های منطقه می‌خواهند از فشارهای غیرلیبرال پوپولیسم تنبیهی جان سالم به در ببرند دولت‌ها باید ثابت کنند که اقدامات غیرنظامی می‌تواند مؤثر باشد. در غیر این صورت مردم در سرتاسر آمریکای لاتین به تسلیم شدن حقوق قانونی خود در ازای دولت های پولیس مستبدی که نظم را حفظ می کنند ادامه خواهند داد. بهترین پادزهر در برابر پوپولیسم اقتدارگرا این است که دموکراسی ها به نتیجه برسند.




    بازدید ها:

    درج یک دیدگاه

    
    <